Onderstaand gedicht heb ik geschreven voor mijn moeder. Ze kon niet meer
onder woorden brengen hoe ze zich voelde. Ze had soms goede dagen en dan zou je denken dat er niets aan de hand was. Maar ook dagen dan was ze de weg helemaal kwijt. Dan zat ze in gedachten voor zich uit te staren. Vasculaire dementie met Alzheimer component luidde de diagnose.
Door flarden van haar uitingen werd ik geïnspireerd om te proberen haar gevoel onder woorden te brengen in een gedicht.
Toen ik het klaar had liet ik het haar lezen en vroeg of ik hetgeen ik had opgeschreven een beetje raakte aan haar gevoel hoe ze haar ziekte ervaarde.
Met tranen in haar ogen zei ze: “Ja, zo is het precies”.
We hebben er samen om gehuild.
Misschien herkennen meer mensen zich hierin of raken ook geïnspireerd om te proberen voor hun dierbare aan het onuitgesproken gevoel woorden te geven.
Vriendelijke groet, Ineke
Het mist
Er is chaos in m'n hoofd
Ik ben mezelf niet meer
Ik word van m'n eigen ik beroofd
En oh, wat doet dat zeer
Het mist, wat mis ik, het is mistig
Het heden en verleden ontmoeten elkaar steeds meer
De mist maakt er een puinhoop van, zo listig
Ik ruim steeds op, maar het is er telkens weer
Ik zit gevangen in mijn geest
En kan je niet vertellen hoe dat voelt
Ik ben niet meer die ik ben geweest
God, heeft u dat echt zo bedoeld?
Ik wil naar huis, waar is dat dan?
Ik voel me zo machteloos en alleen
Ik mis m'n maatje , mijn lieve man
En ik........., ik kan nergens heen
Ik voel me zo onzeker en ontheemd
Ben de dagen en uren steeds meer kwijt
Ik weet dat de leegte bezit van mij neemt
Ik wil het niet........het is mijn grote strijd
Er zijn van die dagen dan ben ik er weer
Dan stijgt mijn geest op uit de mist
Dan weet ik, vertel ik, en realiseer
Dat ik vandaag begrijp wat ik gisteren niet wist
Ik ben bang voor de tijd die komen gaat
Hoe diep zal ik mijzelf nog verliezen
Met de onrust die mijn lijf niet verlaat
Ik moet het doorléven, er valt niet te kiezen
Ik ga misschien steeds minder weten
Wil jij mij helpen als je bij me bent
Ook al ben ik je naam en gezicht vergeten
Aan je warmte voel ik dat ik je heb gekend
Als ik steeds weer dezelfde dingen zeg en vraag
Wil jij dan luisteren met aandacht en geduld
Wil je mij niet als kind behandelen, graag
Dan ben ik tevreden en is mijn wens vervuld
IdH jan.2016