Wanneer laat je een zorgmijdende alzheimerpatient opnemen?

[Clara]

De indicator van de bopz is inmiddels geweest.En er gebeurde wat ik al voorspeld had. Mijn moeder zei op de vraag of ze opgenomen wilde worden nee. En dan krijg je dus een brief van het CIZ met daarin dat het noodzakelijk is dat ze opgenomen wordt, maar dat ze dat niet wil en dat het dus dan ook niet gebeurt. Die brief is aan haarzelf gericht. Gelukkig kon mijn zus hem onderscheppen, anders had ze hem ongetwijfeld weggegooid. En een afschrift krijg je niet, ivm de wet op de privacy. CIZ gebeld, en je raadt nooit wat daar het advies was: de familie moet de handen van onze moeder aftrekken, dan ontstaat er een crisissituatie en dan kan er ingegrepen worden.

[Steven]

Beste Clara,

Wat verschrikkelijk dat het op deze manier moet. Ik kan me voorstellen dat je woedend bent en je totaal machteloos voelt. Misschien is de publiciteit zoeken nog een optie? Dit zou in een ontwikkeld land als Nederland niet voor mogen komen.

Heel veel sterkte toegewenst!

Steven

[Mariëtte (Alzheimer Nederland)]

Beste Carla,

Wat een nare situatie. Zo'n advies van het CIZ gaat in tegen je gevoel van loyaliteit naar je moeder. Loslaten is geen optie.
Wat ze waarschijnlijk bedoelen is dat je moeder pas kan worden opgenomen wanneer ze een gevaar vormt voor zichzelf of voor haar omgeving. Wat je als familie kunnen doen is bij elke onveilige situatie hier melding van maken bij de huisarts, zodat er een dossier wordt opgebouwd. Is het gevaar ernstig genoeg, dan kan er een gedwongen opname volgen.

Het zou best kunnen dat je moeder op een gegeven moment wat milder, gelatener wordt over de situatie.
In die tussentijd zou je misschien kunnen zoeken naar een woonvorm (kleinschalig wonen, bijvoorbeeld) die haar minder afstoot dan het beeld wat ze er nu bij heeft. Verpleeg- en verzorgingshuizen zijn nu heel anders dan zo'n 30 jaar geleden.
Je zou misschien eens met haar kunnen gaan koffiedringen bij een locatie voor dagbesteding. Bijvoorbeeld een zorgboerderij bij haar in de buurt. Onbekend maakt immers onbemind. Hopelijk helpt het haar een drempel over te komen.

Veel sterkte en creativiteit gewenst.
Hartelijke groeten,
Mariette

[sharon]

Lieve Carla en allemaal,

Ja, herkenbaar. Precies hetzelfde advies heb ik dus vandaag zelf opgevolgd: ik heb gezegd dat ik niet langer voor mijn moeder kan en wil zorgen. Dat ik er helemaal doorheen zit.
Onze huisarts heeft inmiddels de GGZ ingeschakeld en deze staan achter het aanvragen van een RM. Het is de vraag of er genoeg reden is voor 'dreigend direct gevaar', maar als ik bovenstaande werkelijk doe, is er binnen een week reden tot een crisisopname.
Verschrikkelijk. Ik zie nu al op tegen de zitting, durf mijn moeder niet meer recht aan te kijken. Ik voel me een verrader.
Maar tegelijk weet ik, dat ik niet meer kan, dat ik op ben. Dat er echt gevaar dreigt. Ze slaat mijn kinderen, reageert agressief op onbekenden die ze op straat tegenkomt, steelt, drinkt liters alcohol terwijl dat levensgevaarlijk is i.cm. de medicijnen die ze slikt.

Het is triest, maar helaas voor ons nu de enige manier.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid!

Kus, Sharon

[Clara]

Ik heb een tijdje niet gekeken op de site. Er is namelijk in de tussentijd op verzoek van de huisarts iemand van het RIAG langsgeweest bij mijn moeder. En dat was helemaal verschrikkelijk. Dat was een allochtone dame die heel slecht nederlands sprak. Daar wilde mijn moeder helemaal niets van weten. Ze bleef staan, wilde niet gaan zitten. En die mevrouw - ze zei dat ze ouderenarts was - had een vast protocol van vragen. O.a. moest een id bewijs getoond worden. Geen denken aan dat mijn moeder dat tevoorschijn wilde halen. En de naam van de apotheek. Mijn moeder gebruikt helemaal geen medicijnen, dat wil ze namelijk niet. Dus waarom de naam van de apotheek - die ik ook niet uit mijn hoofd wist - als daar toch geen info is. Maar dat moest ingevuld worden. Op een gegeven moment ben ik gaan staan om mijn moeder te bewegen om eindelijk te gaan zitten. Daarop liep het echt uit de hand, mijn moeder werd boos, en ik ook. Ik hoorde in mijn hoofd de tune van ouderenmishandeling voorbij komen. Vreselijk.
Na het gesprek heeft die mevrouw van het Riag gezegd dat er geen aanleiding was voor een gedwongen opname. En ik heb er ook niets meer van gehoord. Als ik het vrhaal van Sharon lees, dan is dat veel ernstiger, slaan, liters alcohol drinken, agressie, dat is allemaal niet het geval. En zelfs in die situatie moet je een RM aanvragen. Ik heb er geen woorden voor. Ik hoop voor Sharon dat het een beetje rustig is verlopen. En wens haar heel veel sterkte.
Beste Mariette, wat jij voorstelt hebben we in een veel eerder stadium geprobeerd. Haar mee naar de dagverzorging genomen. Woedend was mijn moeder, ze liep meteen weg. Een vriendin van haar heeft een jaar lang iedere dinsdag met haar in het verpleeghuis gegeten in het restaurant. Tot mijn moeder dat absoluut niet meer wilde.
We doen nu niets meer van dat alles. We wachten af, wachten op een calamiteit. En dan moeten we de weg volgen die Sharon volgt. Het is niet anders.

[ramona r]

Inderdaad , je zult hard moeten zijn en je moeder aan haar zelf opgelegde lot overlaten , voor er daadwerkelijk iets gebeurd. Hier ook een zorgmijdende vader met een dementerende vrouw. Nu beide in crisisopvang... Lees maar in mijn verhaal.
Het is triest maar de snelste weg naar hulp is je moeder niet meer helpen. Sterkte

[Clara]

@ramona. Ik heb je verhaal gelezen. Hoop voor je dat je erin slaagt om je ouders te laten opnemen in O.N.O. Lijkt me heel geschikt.
Gelukkig is voor ons het ergste leed geleden. We hebben nogmaals de gedwongen procedure gestart. Mijn moeder waste zich niet meer, deed geen schone kleren meer aan, en at soms niet meer, omdat het winkelcentrum - onder haar flat - niet meer veilig was om naartoe te gaan. Een psychiater van het RIAGG is langsgeweest, heeft een rapport uitgebracht dat het niet meer verantwoord was dat mijn moeder zelfstandig woonde. En een paar weken daarna is een rechter, met griffier, bewaker en advokaat langsgeweest. De advokaat moest mijn moeders standpunt verdedigen. En betoogde vol verver dat het best verantwoord was dat zij zelfstandig woonde. Mijn moeder had geen idee waar het allemaal over ging en wilde dat iedereen wegging. Want haar huis was schoon. De rechter sprak gelukkig uit dat opname noodzakelijk was. En binnen een week is ze toen met een ambulance weggehaald, vastgebonden op een brancard. De familie mag dan niet mee. Gelukkig hebben we heel erg mazzel gehad. Het verpleeghuis waar wij haar graag wilde hebben, had een kamer vrijgekregen tijdens de procedure van gedwongen opname. En die kamer hebben we voor haar vrijgehouden. Mijn moeder hoefde dus maar één keer te verhuizen en niet eerst naar een crisisbed. Maar wat het fijnste is. Ze accepteert dat ze naar een verpleeghuis is verhuisd. Ze is rustiger, minder geagiteerd en voelt zich veiliger. Deze zeer naar geschiedenis heeft dus een gelukkig eind.

p.s. er verschijnt binnen 1 à 2 weken een artikel in Vrij Nederland van Miek Smilde over gedwongen opnames. Zij heeft een dag met de rechter meegelopen die o.a. mijn moeder heeft bezocht. Een interessant artikel voor ieder die te maken heeft met gedwongen opnames.

[meri79]

is er ondertussen al contact geweest met de nieuwe casemanager?

[Sonja W]

Clara, hoe is het met jou en je moeder gegaan in de afgelopen jaren, wil je hier iets over melden? Liefs Son

[Claire75]

Clara schreef:
> Mijn moeder (88) heeft Alzheimer en ze woont nog steeds zelfstandig. Mijn
> moeder is geen aardige vrouw.En de ziekte heeft haar onaardigheden
> behoorlijk versterkt. In augustus 2006 is de diagnose Alzheimer gesteld. Ze
> heeft altijd ontkend dat er iets aan de hand was. Nu is het kort geheugen
> nul, en het lang geheugen gaat ook gaten vertonen. Ze raakt veel woorden
> kwijt. Alleen haar huis en het winkelcentrum waarboven ze woont is nog
> veilig.Ze is nog wel mobiel, kan goed lopen. Ze is een zorgmijder. Er is
> immers niets aan de hand. Haar facade wordt krampachtig in stand gehouden.
> In het begin heb ik geprobeerd om haar naar de dagopvang te brengen. Toen
> heeft ze me bijna geslagen van woede. Daar hoorde ze niet thuis en daar
> ging ze nooit meer heen. Maar nu wil ze ook niet naar de huisarts, en ook
> de pedicure - waar ze elke zes weken met mij naar toegaat voor ernstige
> schimmelnagels - is een probleem. Ze doet nog zelfstandig boodschappen bij
> Albert Heijn. Maar koopt veel meer dan ze nodig heeft. Wij, haar drie
> kinderen, wonen niet bij haar in de buurt. We hebben geregeld dat er één
> maal in de week een huishoudelijke hulp komt. Er is maar één huishoudelijke
> hulp die bij haar wil werken. En die houdt het maximaal 2 uur vol, terwijl
> mijn moeder een indicatie heeft voor 4 uur. De thuiszorg komt drie maal in
> de week kijken. Die mogen ook niets doen. Ook al heeft ze vuile kleren aan
> en doet ze allesreiniger in de wasmachine. Er is een schema dat in het
> weekend een kind langskomt. Verder zijn er nog twee zeer trouwe vriendinnen
> die haar één maal in de week bezoeken. Een paar maanden geleden was ze haar
> sleutel van de voordeur vergeten. Via een buurman is toen een nieuw slot
> gezet, terwijl een telefoontje naar mij dat had kunnen voorkomen. Maar dat
> wilde mijn moeder niet. "ik zie mijn kinderen nooit". Ook de
> sloten van de brievenbus en de balkondeur zijn vervangen, omdat ze de
> sleutels kwijt was. Ze wast zich niet meer regelmatig, en haar haar is
> vaker ongekamd dan netjes verzorgd. Een buurman heeft haar van straat naar
> boven geleid, toen ze om half twaalf 's avonds voor de kapper stond. De
> kapper heeft mij onlangs gebeld, omdat ze vier keer achter elkaar kwam
> vragen waarom ze haar belden, terwijl dat niet het geval was. De buurvrouw
> heeft in het weekend ernstige geluidsoverlast 's ochtends, omdat ze haar
> gehoorapparaat nog niet inheeft, en dan de TV keihard aanzet. De
> huishoudelijke hulp waarschuwt dat ze kattengrid in de wc gooit. (ze zit
> vier hoog in een flat, dus een verstopping raakt ook andere bewoners). Toch
> zijn al deze signalen niet voldoende om haar op te laten nemen. Hoewel ze
> Zorgzwaartepakket 5 heeft. Want ze heeft nog een dag/nacht ritme. Haar huis
> is op het oog opgeruimd."We moeten wachten op een calamiteit",
> aldus de maatschappelijk werkster van het verpleeghuis. "uw moeder kan
> niet opgenomen worden met "geen instemming, geen bezwaar".
> "Als ze zich blijft verzetten, kan dat alleen bij met een rechtelijke
> machtiging, we moeten wachten op een calamiteit."Maar is dat zo?
> Moeten we wachten tot ze een kaars laat branden bij de gordijnen, of brand
> ontstaat omdat een pan staat droog te komen op het fornuis? Van een
> vriendin hoorde ik dat er in de regio Utrecht een casemanager is bij
> thuiswonende alzheimer patiënten, die samen met de professionals
> (thuiszorg, huisarts, huishoudelijk hulp) en de familie bepaalt wanneer de
> patiënt opgenomen moet worden, ook al wil die dat niet.
> Wie heeft hier ervaring mee?

De schimmelnagels zijn evt nog thuis de behandelen met een product wat je bij de drogist kan kopen. Zo'n kalknagel behandeling (https://www.protectair.eu/nl/kalknagel-behandeling/) is makkelijk toe te passen en vaak zeer effectief.