Gedwongen opname

[Simone Graver & Koert Boelee]

Och Anniek, wat een narigheid. Zo te lezen is het huis waar ze verblijft ook niet wat jullie ervan verwachtte. Heb je al nagedacht over de alternatieven. Ik weet niet wat de mogelijkheden zijn? Een ander huis of toch weer naar haar eigen thuis? Dit laatste lijkt mij overigens uitstel want uiteindelijk komt het er toch van maar mogelijk dat ze zich er dan minder bewust van is. Ik snap dat jullie een moeilijke tijd doormaken op het moment en het is dan lastig om één en ander af te wegen wat wijsheid is. Daarbij spelen de emoties natuurlijk ook mee. Wat zijn jullie plannen of zijn jullie nog niet zover?

[Simone Graver & Koert Boelee]

Vanuit hier ook even een update. Inmiddels is de hoorzitting gepland op vrijdag 2 oktober. En ja, om 09.00 uur. Geen prettig tijdstip voor mijn schoonmoeder dus alle zeilen moeten bijgezet worden om haar wakker en aangekleed te krijgen. Daarbij zullen de case-manager en een verpleegkundige zijn van de thuiszorg. Helaas hebben wij geen uitnodiging gekregen maar de huisarts moet hier wel bij zijn terwijl zij het laatste jaar 2 x 10 minuten bij haar geweest is én de RM procedure niet heeft willen indienen omdat haar inziens er niet voldoende grond voor was terwijl er een uitgebreid rapport ligt van een onafhankelijk geriatrisch psychiater. Ook de CIZ ziet voldoende criteria voor een opname. We snappen wel dat wij niet uitgenodigd zijn omdat wij zelf de aanvraag moesten doen. Helaas houden we ons hart vast v.w.b. de inhoud van het gesprek met de huisarts. Dus het wordt weer een spannende tijd. Hopelijk wordt het toegewezen omdat het gewoon niet meer verantwoord is en m.n. heel onveilig omdat ze ook alle hulpmiddelen v.w.b. een alarmknop weigert. Neemt niet weg dat het verhaal van Anniek me ook weer raakt en dus laat zien dat het niet allemaal opgelost is met een opname. Toch is het voor veel mensen, na een gewenningsperiode, een verademing om weer "onder de mensen" te zijn. We hopen dus maar dat dit ook voor mijn schoonmoeder geldt.

[Ellis]

Hoi Anniek,
Wat ontzettend verdrietig om te lezen allemaal.
Dat ze boos is en met jullie mee naar huis wil, is eigenlijk wel logisch. Er is in een klap veel gebeurd en dat is lastig om te verwerken. Vaak zie je dat, naarmate de tijd verstrijkt, er meer rust komt.

Ook bij jullie is het "normaal". Het is oke dat de gevoelens er zijn. Maar wees vooral eerlijk naar jullie zelf toe.
Dit verpleeghuis was het verpleeghuis in jullie woonplaats, toch? Goed is om je zorgen en ontevredenheid te bespreken.
Wellicht kunnen jullie toch een lijntje gaan houden met het verpleeghuis van jullie voorkeur.

Hebben jullie je zorgen gedeeld met de casemanager?

Groeten, Ellis

[Ellis]

Spannend, Simone. Ik duim voor een goede afloop!