Hallo,
Mijn naam is Renee en ik ben 28 jaar. Vrijdag is de diagnose bij mijn vader gesteld dat hij gevorderde Alzheimer heeft.
Mijn vader heeft een langdurig ziektebeeld door suikerziekte, amputatie vanwege suikerziekte, en de afgelopen +- 6 jaar meerdere malen een delier gehad, waar hij steeds slechter uitkwam. Hij werd wat vergeetachtig, maar niks waarvan je zegt van goh er is iets mis, of hij zei dingen waarvan we zo iets hadden van ... geen idee, zal hij wel verkeerd begrepen hebben. Maar om te zeggen dat het duidelijk was dat er iets mis was in zijn hoofd? Nee, dat zeker niet.
Pa heeft de afgelopen jaren alleen thuis gewoond en door de deliers ging dat niet zo goed, maar er was thuiszorg die meerdere malen kwam, waardoor het prima leek te gaan. Nu werd mijn vader rond Pinksteren weer ziek, urineweg infectie en jahoor, daar was het delier weer, en hij werd vrolijk voor het pinksterweekend terug naar huis gestuurd, verward en wel. Hij wou niet eten en werd incontinent. Ook had hij vaak hypo's door zijn suiker, maar de huisarts vond hem prima genoeg om thuis te laten zitten, i.p.v. naar een verpleeghuis, uiteindelijk ging onze huisarts, godzijdank, op vakantie en kregen wij een vervanger. Dankzij deze vervanger kwam er een psycholoog bij pap en deze gaf aan dat het verstandig was om pap ter observatie op te laten nemen om te kijken wat er aan de hand was, want ondertussen had pap de afwas met bleek gedaan terwijl ik maar een paar minuutjes weg was om afwasmiddel te halen voor hem. Diezelfde week hadden we een afspraak bij een Neuroloog, die pa niet wou onderzoeken, na veel zeuren en uiteindelijk kwaad worden van mijn kant, heeft hij een hersenscan gedaan, tijdje later de uitslag: niks te zien. En je kunt beter de geheugentest afzeggen, want dat heeft toch geen zin, toen heb ik gezegd van nee die wil ik laten staan. Dat was 2 maanden geleden. Nu vrijdag hadden wij de geheugentest, en daar kwam gevorderde Alzheimer uit, duidelijk te zien op de scans, maar waarom zou dit 2 maanden geleden dan niet gezien zijn geweest!? Verder zit pa ook nog steeds in een delier, er is kans dat hij daar misschien nog een beetje beter uit zal komen, maar daarna zal het verder bergafwaarts gaan.
Op het moment ben ik nog steeds in de shock en in de rouw, ik had complete toekomstplannen met pa, hij zou bij mijn bachelor diploma uitreiking zijn in oktober,(mijn vorige kon hij niet bij zijn vanwege de amputatie), als ik ooit ging trouwen dan ging hij mee met de jurk uitzoeken, hij zou een geweldige opa zijn etc. Heel dat beeld is weggeveegd, het is alsof de wereld onder mijn voeten is weggeslagen en ik weet niet hoe ik er mee om kan gaan. Mijn zus is ook compleet van slag en zover ik weet hebben wij ook nog geen casemanager toegewezen gekregen, eigenlijk weten we nog van niks van wat er nu moet gebeuren? Voor het moment zit hij nog in de observatieafdeling van een zorginstelling, maar dit is voor korte duur en is in oktober afgelopen.
Ook zit ik met een woede die ik niet kwijt lijk te kunnen, waarom wou die neuroloog niet helpen en waarom heeft hij niks gezien? Het zal vast niks veranderd hebben aan de uitslag, maar we hebben nu 2 maanden met de handen in ons haar gezeten; wat is er toch met papa? Deze delier is anders dan normaal, wat is er mis? Die ellende had ons bespaard kunnen zijn gebleven, de klap was even hard geweest, dat zeker en ook even verwoestend. Maar die onzekerheid? Ook voor papa is het heel eng niet te weten wat er mis is maar wel weten dát er iets mis, hij wilt dingen vertellen maar komt niet op de woorden die hij nodig heeft om het te beschrijven.
Hoe zijn jullie met deze rouw periode omgegaan? Hoe kun je blijven lachen naar diegene met Alzheimer zonder zelf constant in huilen uit te willen barsten?
Met vriendelijke groet,
Renee
