> Anthera ik herken zo jouw opmerking
> dat je het moeilijk vind dat het proces zo langzaam gaat. Ik durf het
> eigenlijk niet naar de buitenwereld uit te spreken...het klinkt net alsof
> ik mijn vader slechter zou willen hebben........... Ik zou ook willen dat hij
> geestelijk slechter zou zijn, ik denk dat als mijn vader mij niet meer zou
> herkennen het, hoe pijnlijk ook, toch makkelijker te accepteren is.
Ja Sonja, mijn moeder zegt regelmatig (als wij sameneen goed moment hebben); Ik ken mezelf niet meer en ik zou het niet erg vinden als ik morgen niet meer wakker zou worden...dan ben ik niemand meer tot last en mezelf ook niet. En dan zeg ik: Ja, mam dat kan ik me best voorstellen. Het leven is ook helemaal niet leuk meer zo. Morgen niet meer wakker worden zou een mooi einde zijn.... voor jou, voor mij...iets om vrede mee te hebben. Maar ja, zolang je hart klopt gaat het door!
Wat een wrede ziekte is het toch. Dat we zelfs naar de dood gaan verlangen omdat die (eerlijk gezegd) een enorme verlossing zou zijn.
Ik vind het voor mijn moeder heel erg om deze Alzheimer-lijdensweg te moeten gaan, maar ik vind het voor mijzelf als dochter ook erg om 7 (en wie weet nog wel 3 tot 5 jaar) de impact daarvan op mijn eigen leven te hebben. Ik voel me gevangen, gedwongen, onvrij, door het voortdurend appel en de voortdurende zorg voor mijn moeder. Ik word er soms echt boos en verdrietig van als ik besef dat mijn leven van mijn 43ste tot mijn 50st nu (en wie weet hoe lang nog) zo beïnvloed en beperkt wordt door mijn moeder met Alzheimer. Toen ik jong was leunde mijn moeder (emotioneel gezien) ook al altijd op mij. Het draaide altijd om haar, nooit om mij. Daar had ik me juist rond mijn 30ste aan ontworsteld en overheen gezet en nu ben ik weer compleet terug bij af en geeft ze mij opnieuw het gevoel dat ik verantwoordelijk ben voor haar welzijn en welbevinden. En niets helpt en niets is genoeg. Hoe maak je je daar los van als kind? Verstandelijk weet ik het allemaal wel hoor....maar mijn gevoel wil niet mee en mijn hart zegt dat ik er voor haar moet zijn.