Alzheimer Nederland - Forum

[Anthera]

> Anthera ik herken zo jouw opmerking
> dat je het moeilijk vind dat het proces zo langzaam gaat. Ik durf het
> eigenlijk niet naar de buitenwereld uit te spreken...het klinkt net alsof
> ik mijn vader slechter zou willen hebben........... Ik zou ook willen dat hij
> geestelijk slechter zou zijn, ik denk dat als mijn vader mij niet meer zou
> herkennen het, hoe pijnlijk ook, toch makkelijker te accepteren is.
Ja Sonja, mijn moeder zegt regelmatig (als wij sameneen goed moment hebben); Ik ken mezelf niet meer en ik zou het niet erg vinden als ik morgen niet meer wakker zou worden...dan ben ik niemand meer tot last en mezelf ook niet. En dan zeg ik: Ja, mam dat kan ik me best voorstellen. Het leven is ook helemaal niet leuk meer zo. Morgen niet meer wakker worden zou een mooi einde zijn.... voor jou, voor mij...iets om vrede mee te hebben. Maar ja, zolang je hart klopt gaat het door!

Wat een wrede ziekte is het toch. Dat we zelfs naar de dood gaan verlangen omdat die (eerlijk gezegd) een enorme verlossing zou zijn.
Ik vind het voor mijn moeder heel erg om deze Alzheimer-lijdensweg te moeten gaan, maar ik vind het voor mijzelf als dochter ook erg om 7 (en wie weet nog wel 3 tot 5 jaar) de impact daarvan op mijn eigen leven te hebben. Ik voel me gevangen, gedwongen, onvrij, door het voortdurend appel en de voortdurende zorg voor mijn moeder. Ik word er soms echt boos en verdrietig van als ik besef dat mijn leven van mijn 43ste tot mijn 50st nu (en wie weet hoe lang nog) zo beïnvloed en beperkt wordt door mijn moeder met Alzheimer. Toen ik jong was leunde mijn moeder (emotioneel gezien) ook al altijd op mij. Het draaide altijd om haar, nooit om mij. Daar had ik me juist rond mijn 30ste aan ontworsteld en overheen gezet en nu ben ik weer compleet terug bij af en geeft ze mij opnieuw het gevoel dat ik verantwoordelijk ben voor haar welzijn en welbevinden. En niets helpt en niets is genoeg. Hoe maak je je daar los van als kind? Verstandelijk weet ik het allemaal wel hoor....maar mijn gevoel wil niet mee en mijn hart zegt dat ik er voor haar moet zijn.

[Priscilla]

@Anthera, @Sonjaw

wat voel ik jullie in alles wat jullie schrijven, ik zou jullie graag een dikke knuffel willen geven!
Het leunen van je moeder Anthera op jou wat altijd zo is geweest geldt voor mij ook met mijn oma. Ik heb altijd haar moeder moeten zijn daardoor is onze band ook zo verstoord. Ik herken het zo erg wat je schrijft dat je je gevangen voelt en onvrij op jouw leeftijd! Ik precies zo ik wil zoveel groeien zo hard leven en door dit word je beperkt!

@Sonjaw het proces duurt zolang en inderdaad je kan een luisterend oor krijgen maar mensen zien het toch zoals zij het zien net als de zusters die een mening hebben over hoe ik dingen doe.. als buitenstaander is het heel makkelijk om te zeggen je moet dit of dat doen en loslaten maar wanneer het jezelf overkomt weet je pas hoe het voelt

je wordt als leugenaar te kijk gezet door je eigen bloed.. ik lees in oude rapportages dat mijn oma zegt dat ik boos op haar ben terwijl zij het juist is die boos is op mij dan lees ik terug dat ze zegt dat mijn moeder borderline heeft en dat ze bang is dat ik het ook heb, het is zo erg want zij is degene die dit overgegeven heeft aan mijn moeder, ik ben al heel mijn leven in therapie om met hun te kunnen leven en om alles wat mij is aangeleerd door hen af te leren, ik voel me verraden door de enige bloedverwante die ik heb..het maakt mij niet uit wat mensen over me denken maar dat mijn eigen bloed mij zo neer zet terwijl ik alles voor haar over heb en doe doet heel veel pijn

die therapie en EMDR die ik jarenlang deed heeft niet echt gewerkt maar voor een jaar of twee
ik kan jullie wel informeren over iets wat wel heel goed werkt: ayahuasca
dit is een heilig plantenmedicijn uit het amazonegebied
ik heb dit nu 2 keer gedaan en 1 maart ga ik voor de derde keer
Dit medicijn is een drankje waarmee je in ceremonie setting een innerlijke reis maakt..
Een innerlijke-reis kan je helpen contact te maken met je innerlijke-wijsheid, om zo naar de kern van een probleem te gaan. Bijvoorbeeld bij fysieke klachten, verslavingsproblematiek, depressie, angsten, rouwverwerking en posttraumatisch stress-stoornis. Een Ayahuasca ceremonie kan je helpen je problemen onder ogen te zien, en op te lossen waardoor je kunt genieten van het leven.

Een innerlijke-reis kan je inzicht geven bij spirituele ontwikkeling, bewustwording en levensvraagstukken.
De ceremonie kan bloot leggen wat we zo keurig onder de mat hadden geschoven of verdrongen hadden.
Alles wat niet verwerkt is wil verwerkt worden en alles wat niet bewust is wil bewust worden.
Het is goed jezelf de vraag te stellen of je hier op dit moment aan toe bent.

Ik kan jullie vertellen dat dit mij de afgelopen jaren echt geholpen heeft, ik werd de beste versie van mezelf, voelde rust en straalde rust uit en alle negatieve energie is na zo'n ceremonie verdwenen, ik voel me hierna als herboren alsof je gereset word. Het is nu twee jaar geleden dat ik mijn laatste innerlijke reis heb gemaakt en ik voel aan alles (tegen burn out aan) dat het weer tijd is. Het is eerlijk gezegd geen pretje om dit te doen, de thee werkt als een detox voor reiniging van lichaam en ziel. Vaak moet je overgeven en ontlasten en kom je in gevecht met je ego wanneer je je hieraan overgeeft zal het medicijn je alles geven wat je nodig hebt als je een intentie hebt. Mijn intentie is deze keer ik wil mezelf weer hervinden en meer zelfliefde hebben zodat ik beter met de situatie kan omgaan.

Iedereen bedankt voor de reacties jullie hebben geen idee hoe goed het voelt jullie berichten te lezen. Heel veel Liefs en sterkte allemaal xxx

[Sonja W]

Anthera schreef:

> maar ik vind het voor mijzelf als dochter ook erg om 7 (en wie weet nog wel 3 tot 5
> jaar) de impact daarvan op mijn eigen leven te hebben. Ik voel me gevangen,
> gedwongen, onvrij, door het voortdurend appel en de voortdurende zorg voor mijn. Toen ik jong was leunde mijn moeder (emotioneel
> gezien) ook al altijd op mij. Het draaide altijd om haar, nooit om mij. Daar had ik
> me juist rond mijn 30ste aan ontworsteld en overheen gezet en nu ben ik weer compleet
> terug bij af en geeft ze mij opnieuw het gevoel dat ik verantwoordelijk ben voor haar
> welzijn en welbevinden. En niets helpt en niets is genoeg. Hoe maak je je daar los
> van als kind? Verstandelijk weet ik het allemaal wel hoor....maar mijn gevoel wil
> niet mee en mijn hart zegt dat ik er voor haar moet zijn.


Anthera.. ook wat je hier zegt is zo ontzettend herkenbaar... ik voel het ook zo. Mijn vader is absoluut geen fijne man/vader geweest. En nu heb draag ik de last van zijn ziek zijn. Familieleden en vrienden snappen ook niet dat ik hem nog steeds niet los kan laten...Ik snap mezelf ook niet ..soms wou ik dat mijn hoofden computer was, andere schijf er in en klaar. Priscilla dank voor je tip, maar pillen neem ik niet, ook geen natuurlijke middelen. Wandelen ..fietsen, dat helpt het best.

[Priscilla]

Sonja W schreef:
> Anthera schreef:
>
> > maar ik vind het voor mijzelf als dochter ook erg om 7 (en wie weet nog wel 3
> tot 5
> > jaar) de impact daarvan op mijn eigen leven te hebben. Ik voel me gevangen,
> > gedwongen, onvrij, door het voortdurend appel en de voortdurende zorg voor mijn.
> Toen ik jong was leunde mijn moeder (emotioneel
> > gezien) ook al altijd op mij. Het draaide altijd om haar, nooit om mij. Daar had
> ik
> > me juist rond mijn 30ste aan ontworsteld en overheen gezet en nu ben ik weer
> compleet
> > terug bij af en geeft ze mij opnieuw het gevoel dat ik verantwoordelijk ben voor
> haar
> > welzijn en welbevinden. En niets helpt en niets is genoeg. Hoe maak je je daar
> los
> > van als kind? Verstandelijk weet ik het allemaal wel hoor....maar mijn gevoel
> wil
> > niet mee en mijn hart zegt dat ik er voor haar moet zijn.
>
>
> Anthera.. ook wat je hier zegt is zo ontzettend herkenbaar... ik voel het ook zo.
> Mijn vader is absoluut geen fijne man/vader geweest. En nu heb draag ik de last van
> zijn ziek zijn. Familieleden en vrienden snappen ook niet dat ik hem nog steeds niet
> los kan laten...Ik snap mezelf ook niet ..soms wou ik dat mijn hoofden computer was,
> andere schijf er in en klaar. Priscilla dank voor je tip, maar pillen neem ik niet,
> ook geen natuurlijke middelen. Wandelen ..fietsen, dat helpt het best.

Het zegt ook iets over onze karakters en ons hart! We voelen ons verantwoordelijk en hebben mega empathisch vermogen wat ten koste gaat van onszelf.. De mensen die zeggen laat het los, die kunnen niet voelen op de manier zoals wij voelen... het is niet fijn om zo extreem te voelen maar ergens is het ook wel een gave, en geloof ik dat wij daarom uitverkorenen zijn! Als wij er niet waren zag de wereld er maar somber uit! Maar indd rationeel weet je het allemaal wel maar het is zo moeilijk en verdrietig en soms doet het zoveel pijn dat je er boos van wordt en het idee hebt dat niemand je voelt omdat je het gevoel hebt dat die mensen er allemaal of beter mee omgaan of er verder af staan.... Ik ben dankbaar voor dit forum en jullie reacties! Ik ga nu sinds 3 weken met de fiets naar het verzorgingshuis naar oma.. dat is een enorme verlichting, op 1 of andere manier heb ik dan als ik thuis kom niet meer zo extreem het gevoel dat het mijn hele leven in beslag neemt alsof je de energie die slopend is lichamelijk daarna een beetje ontlaadt met fietsen

veel sterkte dames