Alzheimer Nederland - Forum

[wouter drop]

Mijn vader woont ruim een jaar in kleinschalig wonen. Hij is in dat jaar erg achteruit gegaan en is steeds meer 'in de war'.
Aan het eind van de middag wordt hij onrustig en denkt (oprecht) dat hij daar weg moet (sowieso vind hij het daar niet leuk en wil weg, maar dit terzijde). Hij vraagt dan bv, wijzend naar zijn schoenen, 'die moeten toch ook mee'. Hij lijkt zijn spullen te herkennen maar denkt daar niet te wonen. Omdat hij moeilijk kan praten omdat hij de woorden niet meer weet, kan hij het me moeilijk duidelijk maken wat hij denkt. Hij wordt verdrietig en ook geïrriteerd, opstandig en bozig omdat ik geen aanstalten maak om spullen te pakken ed. Ik kan wel wat pakken maar hem uiteraard niet meenemen als ik weg ga.
Ik begrijp dat het in het algemeen goed is om in de gedachten van mijn vader mee te gaan, maar in dit geval kan dat niet, want ik ga weg en hij blijft daar. Als ik dat zeg, dan ontkent hij dat en zegt 'dat ik er niks van begrijp'. Want hij denkt het echt.
Ik vind het naar om hem zo achter te moeten laten, verdrietig, bozig en in de war. Hoe ga ik hiermee om en wat kan ik het beste zeggen?

Met vriendelijke groeten.

[Leo (vrijwilliger)]

Dag Wouter,

Wat een dilemma,s.
Helaas pindakaas er is maar een remedie en dat is AFLEIDEN.
Mijn vrouw zit inmiddels ruim 4 jaar in een verpleeghuis en sinds kort ( 2/3 weken) wil ze weer met mij vertrekken.???
Het afleiden gaat overigens vrijwel naadloos en in onze situatie zijn er geen problemen meer.
Mijn vrouw begint tegenwoordig ook met een zin, halverwege is ze de kluts kwijt en weet niet meer wat ze wilde zeggen en vergeten is alles weer.
In het totaal is het al ruim 15 jaar geleden dat de diagnose ( Alzheimer) bij mijn vrouw is vastgesteld.
Ik kom dagelijks 2 tot 2.5 uur bij mijn vrouw en als ik weg ga, zeg ik altijd ik ga even boodschappen doen en ben er morgen weer. Door de dagelijkse herhaling is dat er een beetje ingesleten.
En voordat ik bij de deur ben is ze mij alweer vergeten.
Maar na opname heeft het al met al ook een jaar geduurd voordat mijn vrouw het naar huis gaan oftewel ik ga met je mee heeft laten vallen.
Bedenk ook dat de beleving die de patiënt heeft volkomen kan verschillen met die van jou.
Het is voor ons mantelzorgers dan ook onmogelijk om achter hun beleving te komen omdat zij nu eenmaal deze kwaal hebben. Doe dus ook geen poging meer. Accepteer e.e.a. zoals het is. Dein mee op zijn (je vaders) golven en LEID AF .
Stel geen concrete vragen meer, te confronterend. Het bevestigd misschien voor hem dat er iets met hem aan de hand is.
Mij heeft in het begin ook geholpen om als ik weg was gegaan hem vanachter een pilaar te observeren hoe mijn vrouw reageerde. In mijn situatie was dat heel verhelderend.
In overleg met de verzorgenden trokken zij de aandacht van mijn vrouw, gaven haar wat te drinken EN..........ik was vergeten.
Succes.
leo
Leo

[onderzoeker30 (vrijwilliger)]

Dag Wouter ,

Op een gegeven moment vroeg ik de verpleging om mij te helpen, zij namen mijn vader dan aan de arm en met een vehaaltje leidden zij hem mee, zo werd hij afgeleid. Anders was het iedere keer een kwelling bij de deur.
Ook hielp het soms als ik zei dat ik boodschappen moest doen en zo weer terug kwam (een leugentje om bestwil).
Het gevoel van eenzame achterlating leek doorbroken te worden. In feite 'vinden' mensen het nergens meer, dat gevoel wat ze zoeken, het zoeken naar het 'bekende', maar ze weten niet meer wat. Het is een eindeloze zoektocht in een angstig brein. Het is vooral belangrijk dat je er bent en aandacht aan je vader besteed en hem weet af te leiden. Het onrustig worden aan het einde van de middag is een bekend fenomeen bij dementie: het 'Sundown-syndroom', de vermoeidheid slaat toe. Een enkele keer kun je het doorbreken, door te 'wandelen' met je vader of verhalen te vertellen over vroeger, soms maakt dat rustig. Andere keren helpt dat ook niet en wordt je familielid steeds bozer, hij voelt zich onbegrepen. Toch moet je dan weer naar huis, dat zijn de nare momenten voor jou, maar het is zoals Leo zegt, na 10 minuten is je vader het alweer vergeten. Wouter, desondanks blijft het moeilijk, maar misschien vind je voor jou een manier waardoor het iets makkelijker wordt. Jij kent je vader en zijn geschiedenis het beste. In mijn geval hielp het 'soms' om mijn vader te vertellen over zijn geboorteplaats, het gezin waar hij uit kwam en zijn broers en zusters, dan knikte hij alleen maar bevestigend en werd zichtbaar kalmer. Heel veel sterkte,

[wouter drop]

Bedankt voor jullie reactie! Ik zie het nu pas, ik heb een tijd niet op het forum gekeken en ging er vanuit dat ik reacties via de email binnen kreeg en dacht dat ik geen reacties had gehad..... Verkeerde aanname, ligt aan mij.
Ik merk ook dat afleiden werkt, maar soms is hij zo vastbesloten! Als ik naar de huiskamer ga en de zorg maakt contact met hem werkt ook wel regelmatig.

[josha]

Dag Wouter

Nee je hebt geen verkeerde aanname gemaakt door te verwachten dat je wel een reactie krijgt via de mail, zodra er is gereageerd op je berichtje. Zo was het ook altijd geregeld en werkte heel goed.

Dit is niet goed geregeld meer sinds de site[ forum] is verandert.. een paar maanden geleden. ik heb hier ook mee te maken en ik denk meer mensen. Het is bekend bij Rob[ ons aanspreekpunt over het forum] maar het schijnt belachelijk lang te duren voor dit probleem opgelost kan worden. Een verandering is niet altijd een verbetering.....

Jij bent dus opnieuw het bewijs dat de communicatie onderling zo te wensen over laat en zeker niet goed is voor de onderlinge betrokkenheid bij elkaar. Je klikt op "abonneren op dit onderwerp" en je hoort niets meer.....want het werkt niet. Je krijgt geen berichtje meer via de mail. Dit duurt al maanden hoor dit probleem.
Ik zou zeggen... makers van de nieuwe site.... haal het hele abonneren dan maar weg, als het toch niet werkt Nu verwachten bezoekers terecht dat ze geinformeerd worden via de mail.


Om nu te zien of er een reactie is gekomen op een bericht, ga ik elke dag naar"nieuwe berichten" maar deze is na een dag alweer weg en staat dan onder"actieve onderwerpen"
Beetje omslachtig allemaal....

Maar fijn dat je langzaam een manier hebt gevonden om afscheid van je vader te nemen op de afdeling, die voor beide partijen werkt.
Josha