Forum Alzheimer Nederland

Mijn moeder (81) is Alzheimer patiënte en zit in stadium 4. Ze woont nog thuis en wil absoluut niet naar een instelling. Helaas gaat het thuis gewoon echt niet meer. Ze is alle structuur en coördinatie van activiteiten helemaal kwijt. RIAGG-ouderzorg/dementie is al betrokken; CIZ is al geweest en heeft een indicatie 5 afgegeven. Ik heb vorig jaar bij de notaris laten regelen dat mijn broer en ik de zaken voor haar mogen regelen als ze dit zelf niet meer kan. Inmiddels regel ik dus alle financiën, want ze kan niet meer pinnen of overschrijvingen regelen. Ze krijgt 4 keer per dag een bezoekmoment van de thuiszorg, om medicatie aan te reiken en persoonlijke verzorging/ontbijt te regelen. Sinds 3 weken gaat ze nu naar dagopvang en dat is een groot succes. De belasting voor mij is daardoor wel verzwaard, want ik moet haar op het busje zetten en ik moet er zijn als ze terugkomt. Geen idee hoe je dat moet combineren met een full-time baan. Gelukkig ben ik ziek geworden, zodat ik daar nu tijd voor kan maken. Haar huis is totaal onderkomen en vervuild; het gas is sinds 3 maanden afgesloten, omdat ze het aan liet staan zonder vuur. Ook had ze binnen een paar weken 5 waterkokers op het fornuis gezet en daar het gas onder aan gestoken. Ze kan niet meer zelfstandig afwassen, opruimen, zichzelf douchen of kleding/schoenen correct aandoen, laat staan de was doen of poetsen. Sinds 9 maanden heb ik een maaltijdservice voor haar geregeld, zodat ze minstens 1 keer per dag een fatsoenlijke maaltijd krijgt. Verder komt ze 4 keer per week bij mij eten en probeer ik op zondag iets leuks met haar te doen. Mijn broer is gevlucht voor de situatie, waardoor de totale hulp/zorg op mijn schouders ligt. Ik ben in november overspannen thuis komen te zitten en mag van de huisarts, bedrijfsarts en psycholoog 2 keer per dag een wandelingetje maken en 's middags moet ik een uur naar bed. Komt dus weinig van terecht, dat mag duidelijk zijn. Ik kan mijn moeder niet laten barsten. De bopz is mislukt in januari; ze wil thuis blijven. Volgende week is een herindicatie. Hoewel ze vaak helemaal de kluts kwijt is, is ze op zo'n moment vaak ineens eventjes heel helder. Haar beste vriendin heeft de huisarts al benaderd om hulp te vragen voor haar, maar die is ook aan de regels gebonden. Wat mij ontzettend verwondert, is het feit dat iemand die overduidelijk niet meer in staat is een goede en verstandige beslissing te nemen (Alzheimer) wel het recht heeft om zichzelf en anderen in gevaar te brengen (gasfornuis). Hulpverleners zeggen mij er ook niets van te snappen. De CIZ medewerkster die de indicatie afgaf, had binnen 5 minuten al begrepen hoe ernstig de situatie is, maar kan dus niets zonder die bopz. Het is een vreemde situatie. Eigenlijk moet ik nu gewoon alle hulp stop gaan zetten, zodat mijn moeder een lekker zootje maakt van haar medicatie en naar het ziekenhuis moet. Dat is toch van de gekke? Heeft iemand een idee hoe ik haar in een veilige, gecontroleerde omgeving kan laten opnemen, zonder mijn eigen gezondheid en de hare te riskeren?

Dag Hubertina,

Dit is inderdaad niet meer te doen. Een casemanager zou je moeten adviseren en ondersteunen bij het regelen van een opname, er zijn verschillende mogelijkheden, zie de link onderaan.
Je hebt gelijk: als je moeder een gevaar vormt voor zichzelf en anderen, kan ze niet meer zelfstandig wonen.
Dan kom je in een ander traject terecht: namelijk 'gedwongen opname', dit moet aangevraagd worden via de rechter, meestal op verzoek van de arts. Eén tip: ga de volgende keer zelf naar de huisarts van je moeder, eventueel samen met die vriendin of anders met je broer. Jij bent namelijk de 1e contactpersoon van je moeder en haar dochter. Leg de noodsituatie uit, dat er wat moet gebeuren, eventueel een 'gedwongen opname'.
De arts moet doordrongen zijn van de onhoudbaarheid van de situatie, leg uit dat je moeder zich verwaarloosd en een gevaar vormt voor zichzelf en anderen. Vertel ook dat jij nu overspannen thuis zit.
Het is eigenlijk te hopen dat je moeder bij een herindicatie, dit keer wel 'ja' zegt tegen de BOPZ, want gedwongen opname kan zeer stressvol zijn. Kondig het bezoek (BOPZ) niet van te voren aan, maar praat kort ervoor rustig met je moeder en leg uit dat het niet goed met haar gaat. Dat ze een mooi appartement in een verpleeghuis kan krijgen met haar eigen spulletjes en vriendelijke verzorging. Dat jij het allemaal ook niet meer volhoudt. Zorg vooral dat ze rustig blijft en niet angstig wordt. Zelfs als de BOPZ en het tehuis geregeld zijn, kan ze zich bij momenten blijven verzetten. Geef hier niet te veel antwoord op, maar blijf rustig. Haar reactie is heel begrijpelijk, ze is angstig voor de nieuwe situatie.
Bijgaand informatie van Alzheimer-Nederland.

Heel veel sterkte, hartelijke groet.

Gedwongen opname en crisisopname:
https://dementie.nl/verpleeghuiszorg/ge ... j-dementie
https://dementie.nl/crisisopvang/crisis ... j-dementie

Voorbereiding op opname in een verpleeghuis:
https://dementie.nl/verpleeghuiszorg/vo ... rpleeghuis

Casemanager:
https://dementie.nl/casemanager/caseman ... j-dementie

Gelukkig lees ik op dit Forum, waar ik nieuw ben, dat er lotgenoten zijn. Misschien een troost want ik word wanhopig van mijn dementerende moeder van 88 die NIETS WIL!! Ze is al 8x gevallen en heeft 3x in het ziekenhuis gelegen binnen een jaar en wie was degene die toen in beeld kwam: haar enige dochter, ikke dus. Ik ben contactpersoon die "even haar kleding kon brengen" en "even naar haar huis kon gaan om de rollator te brengen" en "even al die keren haar was kon doen. Nu blijkt dat ikzelf te zwaar belast ben volgens de huisarts en ik loop inmiddels met een arm-blessure die steeds terugkomt nadat mijn moeder weer eens in het ziekenhuis heeft gelegen. Broers en zussen heb ik niet. Nu heb ik haar een tijdje geleden opgegeven voor veilig wonen in een verzorgingshuis. Hoewel ze indicatie 5 heeft, is zelfstandig wonen binnen deze verzorging nog wel mogelijk, denken wij. Rechtstreeks naar een verpleeghuis is wel erg grote overgang. Nu zijn we vanmiddag gaan kijken naar 1 kamer in de verzorging: modern, veel ruimte en licht, eten is meer dan prima daar. De case-manager gaf ons een rondleiding maar ze zat in de rolstoel (want ze schuifelt..) met een zuur gezicht. Thuis gaat het eigenlijk niet meer, volgens de huisarts want cognitief gaat ze hard achteruit en fysiek is het schuifelen. Nou ja, CIZ-indicatie 5 is danook niet flauw. Haar reactie toen we buitenkwamen: "ik denk niet dat ik het doe". !!! Van binnen kook ik want ik heb er zoveel moeite voor gedaan om dit te regelen en ze staat bovenaan de wachtlijst dus kan ze binnenkort gebeld worden dat er plaats is voor haar. "Ik heb een mooi huis", zegt ze dan met 4 kamers. Zeg niet dat ik niets voor haar heb geregeld en als contactpersoon ben je sowieso al behoorlijk overbelast want ik heb ook mijn werk 5 dagen per week. Als ze nu dit OOK weer niet wil, dan stop ik met contactpersoon zijn. Ik trek dat niet meer . Ze zou eens wat meer moeten denken aan haar directe omgeving die dus dan met alle zorg belast blijft, vind ik. Thuis wonen wordt zo langzamerhand gewoonweg gevaarlijk. Ze kookt nog zelf maar is al 8 keer gevallen. Ik denk er over om het gas af te laten sluiten. Maar hoe moet ze dan gezond eten? Zelf vind ze dat het allemaal wel meevalt en ze is beslist NIET dement. Zucht!

Hubertina...Digna, hoe herkenbaar... ik heb exact hetzelfde meegemaakt... geen broers of zussen. Helaas.. het moet eerstvolgende erger uit de hand lopen... Wij ooms, tantes en ik hebben met mijn vader een IBS meegemaakt... dat wil je niet hoor... het is een nachtmerrie die nog steeds oo mijn netvlies en in mijn oren zit. Ik ben nu dus zelf ook onder behandeling van psycholoog ...zoiets is verschrikkelijk,.. ik ben door al het gedoe mijn stabiliteit helemaal kwijt.