Alzheimer Nederland - Forum

[Pien 1961]

Dag,
Mijn ouders wonen sinds december 2017 in een verpleeghuis. Mijn moeder van 89 is dementerend, mijn vader van 88 heeft terminale kanker. Gelukkig konden ze samen blijven ondanks hun verschillende zorgvraag. Mijn moeder begrijpt niet meer wat er met mijn vader aan de hand is. Ik weet niet hoe het moet na het overlijden. Wel of niet mee naar de begrafenis/crematie? En hoe zal het daarna gaan, ze zal hem overal gaan zoeken. De verzorging is geweldig dus die zal het wel zo goed mogelijk opvangen. Maar ik vroeg me af of jullie ervaring hebben met of advies voor dergelijke situaties. Dank voor jullie reactie.
Met vriendelijke groet,
Pien

[onderzoeker30 (vrijwilliger)]

Dag Pien,

Verschrikkelijk wat jullie nu mee moeten maken en wat een zorgen. Is er een mogelijkheid dat je moeder straks maar een klein gedeelte van de begrafenis kan bijwonen? Je kunt er zelfs voor kiezen om haar daar helemaal niet heen te laten gaan, het kan haar namelijk ook veel verdriet geven. Wij hebben dit besluit ook een paar keer moeten nemen, iedere keer gebaseerd op de fase van dementie waarin mijn vader zich bevond. Bespreek dit ook met de verpleeghuisarts en je EVV-er. Dit zijn hele moeilijke emotionele beslissingen die jullie uiteindelijk zelf moeten nemen, maar overweeg alles goed. Wat is voor je moeder belangrijk? Misschien is er straks een andere manier om je moeder afscheid te laten nemen van je vader?

Heel veel sterkte Pien,

[loek]

Dag Pien,
Heel heel moeilijk en verdrietig allemaal. Allereerst wil ik je (jullie) veel sterkte toewensen.
Mijn zus kreeg kanker toen mijn moeder al Alzheimer had. In dezelfde tijd werd zij (mijn moeder) ook opgenomen in
een verpleegtehuis , omdat het thuis echt niet meer ging. Mijn zus heeft een jaar gestreden, maar helaas het
mocht niet baten. Mijn moeder ging steeds verder achteruit, in het begin wist zij nog wel dat haar dochter (mijn zus)
ziek was, maar langzamerhand "verdween dat van haar radar". In overleg met psycholoog en verpleeghuisarts hebben
wij besloten dat niet steeds op te rakelen. Want je wilt haar immers niet steeds verdrietig en ongelukkig zien.
Wij hebben toen besloten haar niet mee te nemen naar de crematie. Enkele weken later heb ik haar de rouwkaart laten
zien en heb ik het haar verteld. Uiteraard was ze emotioneel en verdrietig. Na een kop thee (met stroopwafel) gingen we naar
buiten, en geloof het of niet ..........haar verdriet verdween (door de afleiding). Nu valt af en toe nog de naam van mijn zus, en ik heb het idee dat mijn moeder gewoon denkt dat ze nog leeft. Ik laat het zo, wil haar niet onrustig/verdrietig maken. Mijn advies aan jou is...praat met de verpleeghuisarts /psycholoog / welzijnswerker, en leg je dilemma voor. Kijk dan wat voor jou (jullie) goed voelt en dan doe je het op die manier die voor jullie het beste lijkt. Maak wel gebruik van de expertise van de artsen die in het verpleegtehuis aanwezig zijn.
Nogmaals sterkte !
Loek.