Beste lezers,
Mijn moeder, 63, heeft 2 jaar terug tijdens de kerst periode een herseninfarct gehad, het rechter deel van de hersenen met betrekking tot spreken en evenwicht zijn aangetast. Hiervoor vond ik haar al vergeetachtig, ze wist niet meer wanneer ik weg was gegaan terwijl ik gedag heb gezegd, en dat ik zei hoe laat ik terug zou zijn. Zelfs na herhaling wist zij hier niks meer van af.
Na de herseninfarct is dit erger geworden..
Mijn vriendin die langs komt, hallo zegt, en een hallo terug krijgt, en vervolgens de vraag krijgt: "Was jij hier ook al? Ik heb je niet zien binnenkomen." nadat wij terug komen uit de keuken van het koken.
Frustrerend als dit is, de hele tijd, ben ik van het weekend een beetje boos geworden.. "Maar je zag haar toch net binnenkomen? En ik hoorde je hallo terug zeggen.." Waarop zij in een loop zat van: "Ik weet dat toch niet meer?" op een enorm hoog volume.
Nu weet ik, na een herseninfarct, is er een hoop dat niet meer goed zit daarboven. Maar dit was problematiek dat al bestond en slechts erger is geworden.
Ze voelt zich depressief hieronder, ik denk dat zij weet dat ze veel, onverklaarbaar, vergeet, dat zou de eerste fase van dementie zijn.
Hier heeft ze een psychiater voor thuis gehad, aangezien zij zichzelf compleet immobiel noemt. Hij had een pilletje voorgeschreven, een "op-pepper" en na wat gesprekken over hoe de medicatie verliep is hij ook gestopt met hulp verlenen.
Laat ik verder "ook" ook meteen uitbreiden, dat ze nooit revalidatie heeft geaccepteerd na haar herseninfarct. Sterker zelfs, ze stoot alles en iedereen van haar af, van goede vriendinnen tot haar eigen kinderen en "ze heeft het allemaal niet nodig" al sinds dat ik een klein kind was. Dit heeft zij ook gedaan met buddies, maatschappelijk werkers die langskomen en eventueel uit huis gaan met haar om een praatje te maken of iets dergelijks.
Als zij haar verhaal heeft verteld, over haar depressiviteit, haar herseninfarct en haar pijn, is het weer klaar met die persoon en mag hij of zij ook weer vertrekken om nooit meer terug te komen.
Ze neemt voor haar chronische pijn klachten wat "zenuwpijn" heet, oxycodon, een zware pijnstiller, maar als er vanuit de huisarts wordt gecommuniceerd dat de medicatie misschien verminderd moet worden of naar een alternatief gekeken moet worden, gaat zij dol door het lint. Verslaving aan het medicijn?
Ik vind dit lastig, er speelt zo veel af in mijn thuis situatie met betrekking tot mijn moeder dat dit al een warrig verhaal lijkt te worden. Ik studeer zelf voltijd, ik loop stage en werk in het weekend beide dagen om rond te komen, ik ben weinig thuis om haar te ondersteunen, en heb hier de juiste hulp bij nodig.
Ik ben hier niet om te vragen of dit dementie is, echter alleen of iemand een idee heeft welke hulplijnen ik kan inschakelen voor mijn moeder, met de bovenstaande problemen. Is diagnostisering voor dementie nodig, en hoe?
Bedankt voor het lezen,
Met vriendelijke groet,
Bruce
Alzheimer Nederland - Forum
'Ik was opgelucht, maar mijn schuldgevoel is nooit verdwenen'
