Hallo allemaal,
Dit is de eerste maal dat ik iets plaats op dit forum. Ik vind het altijd fijn om dingen te lezen waar ikzelf ook tegenaanloop met mijn moeder.
Mijn moeder is 85 en is zo'n 10 jaar geleden alzheimer gaan ontwikkelen. Het proces ging heel langzaam en geleidelijk. De laatste 2 jaar is alles echter in een versnelling terecht gekomen en gaat ze hard achteruit. Ze woont nog op zichzelf en heeft sinds een half jaar hulp in de huishouding om de boel een beetje bij te houden. Het werd zo vies in huis dat dit echt wel nodig was. Ik ben heel lang bezig geweest om haar zover te krijgen dat ze hiermee akkoord ging, want in haar ogen viel het allemaal wel mee, ik ben nooit zo'n poetser geweest, is haar verweer. Maar goed, dit soort gedrag komt regelmatig voorbij op dit forum, dus velen zullen dit wel herkennen.
Ik ben de enige (samen met mijn man) die mijn moeder helpt, ik haal haar 3 keer per week op, ze is dan bij mij thuis en dan gaan we boodschappen doen, en als het lukt ergens een kopje koffie drinken of naar iets leuks toe.
Meestal zie je haar genieten, en ze zegt ook regelmatig hoe "blij"ze met ons is. En dat is natuurlijk alleen maar fijn en ik ben er blij om dat we haar nog van deze leuke momenten kunnen bezorgen, ook al is ze het meestal de volgende dat alweer vergeten, het gaat om het moment denk ik dan maar.
Ik heb ook een broer, hij haalt zijn moeder 1 keer in de 14 dagen op om bij hem te eten, en daarna brengt hij haar weer naar huis. Inmiddels heeft hij mij laten weten het contact mij te willen verbreken. De reden hiervan is dat hij het absoluut niet eens met de situatie waarin mijn moeder leeft en verwijt mij dat ik niet goed voor haar zorg. Hij had haar vele jaren terug al in een verzorgingshuis op willen laten nemen. Mijn moeder wil dit absoluut niet, en er is ook geen reden dat ze niet meer alleen kan blijven wonen. Ik heb dit besproken met de arts en de casemanager, en beiden vinden dat er geen urgentie is om haar evt. naar een verzorgingshuis te laten gaan.
Natuurlijk gaat alles niet perfect, maar ik probeer zoveel mogelijk te helpen, dingen te regelen, thuis extra te koken zodat ze ook iets lekkers heeft....pedicure, kapper...etc. etc.
Het wordt wel steeds moeilijker en het kost me soms heel veel moeite om niet boos op haar te worden, ze gaat nare dingen zeggen, en als het allemaal even niet wil lukken dan zegt ze "ik wil dood", en "laat me met rust", Ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan. Ik probeer haar te troosten en haar weer wat rustiger te krijgen voordat ik weer weg ga.
Als ze deze buien heeft, en dat gebeurd steeds vaker, ben ik helemaal op als ik weer thuis ben en de huilbuien starten dan en voel ik me schuldig tegenover haar dat ze zo verdrietig is.
Op deze momenten denk ik dat ik het allemaal niet goed doe met haar. Ik voel me dan zo ontzettend alleen met alles betreffende mijn moeder, mijn broer laat het volledig afweten, heeft alleen maar kritiek op mij (en zijn moeder) weet te vertellen hoe verkeerd ik alles doe, misschien doe ik het wel niet goed, misschien moet ik haar niet vragen om iets te doen maar moet ik haar verplichten om dingen te doen. Mijn broer vind dat ze niets meer zelf kan beslissen en moet ik niets met haar bespreken. Ik weet dat ze af en toe best nog wel momenten heeft dat ze kan aangeven wat ze wel en niet wil. Ik vind in ieder geval dat ze zelf nog wel het gevoel moet kunnen hebben dat ze nog iets in te brengen heeft.
Ik weet niet of er een reactie mogelijk is op dit hele verhaal, en ik hoop dat ik het niet te lang heb gemaakt.
Misschien is er iemand die hier op kan reageren die deze situatie herkent, ik weet het allemaal echt even niet meer,
In ieder geval dank voor het lezen.
Gr.
