Alzheimer Nederland - Forum

[Calima]

Hallo allemaal,

Dit is de eerste maal dat ik iets plaats op dit forum. Ik vind het altijd fijn om dingen te lezen waar ikzelf ook tegenaanloop met mijn moeder.

Mijn moeder is 85 en is zo'n 10 jaar geleden alzheimer gaan ontwikkelen. Het proces ging heel langzaam en geleidelijk. De laatste 2 jaar is alles echter in een versnelling terecht gekomen en gaat ze hard achteruit. Ze woont nog op zichzelf en heeft sinds een half jaar hulp in de huishouding om de boel een beetje bij te houden. Het werd zo vies in huis dat dit echt wel nodig was. Ik ben heel lang bezig geweest om haar zover te krijgen dat ze hiermee akkoord ging, want in haar ogen viel het allemaal wel mee, ik ben nooit zo'n poetser geweest, is haar verweer. Maar goed, dit soort gedrag komt regelmatig voorbij op dit forum, dus velen zullen dit wel herkennen.

Ik ben de enige (samen met mijn man) die mijn moeder helpt, ik haal haar 3 keer per week op, ze is dan bij mij thuis en dan gaan we boodschappen doen, en als het lukt ergens een kopje koffie drinken of naar iets leuks toe.
Meestal zie je haar genieten, en ze zegt ook regelmatig hoe "blij"ze met ons is. En dat is natuurlijk alleen maar fijn en ik ben er blij om dat we haar nog van deze leuke momenten kunnen bezorgen, ook al is ze het meestal de volgende dat alweer vergeten, het gaat om het moment denk ik dan maar.

Ik heb ook een broer, hij haalt zijn moeder 1 keer in de 14 dagen op om bij hem te eten, en daarna brengt hij haar weer naar huis. Inmiddels heeft hij mij laten weten het contact mij te willen verbreken. De reden hiervan is dat hij het absoluut niet eens met de situatie waarin mijn moeder leeft en verwijt mij dat ik niet goed voor haar zorg. Hij had haar vele jaren terug al in een verzorgingshuis op willen laten nemen. Mijn moeder wil dit absoluut niet, en er is ook geen reden dat ze niet meer alleen kan blijven wonen. Ik heb dit besproken met de arts en de casemanager, en beiden vinden dat er geen urgentie is om haar evt. naar een verzorgingshuis te laten gaan.
Natuurlijk gaat alles niet perfect, maar ik probeer zoveel mogelijk te helpen, dingen te regelen, thuis extra te koken zodat ze ook iets lekkers heeft....pedicure, kapper...etc. etc.

Het wordt wel steeds moeilijker en het kost me soms heel veel moeite om niet boos op haar te worden, ze gaat nare dingen zeggen, en als het allemaal even niet wil lukken dan zegt ze "ik wil dood", en "laat me met rust", Ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan. Ik probeer haar te troosten en haar weer wat rustiger te krijgen voordat ik weer weg ga.
Als ze deze buien heeft, en dat gebeurd steeds vaker, ben ik helemaal op als ik weer thuis ben en de huilbuien starten dan en voel ik me schuldig tegenover haar dat ze zo verdrietig is.

Op deze momenten denk ik dat ik het allemaal niet goed doe met haar. Ik voel me dan zo ontzettend alleen met alles betreffende mijn moeder, mijn broer laat het volledig afweten, heeft alleen maar kritiek op mij (en zijn moeder) weet te vertellen hoe verkeerd ik alles doe, misschien doe ik het wel niet goed, misschien moet ik haar niet vragen om iets te doen maar moet ik haar verplichten om dingen te doen. Mijn broer vind dat ze niets meer zelf kan beslissen en moet ik niets met haar bespreken. Ik weet dat ze af en toe best nog wel momenten heeft dat ze kan aangeven wat ze wel en niet wil. Ik vind in ieder geval dat ze zelf nog wel het gevoel moet kunnen hebben dat ze nog iets in te brengen heeft.

Ik weet niet of er een reactie mogelijk is op dit hele verhaal, en ik hoop dat ik het niet te lang heb gemaakt.
Misschien is er iemand die hier op kan reageren die deze situatie herkent, ik weet het allemaal echt even niet meer,

In ieder geval dank voor het lezen.
Gr.

[josha]

Lieve Calima

Je doet het juist ontzettend goed, vol liefde en empathie voor je moeder in tegenstelling tot je broer. Wel erg kort door de bocht van hem om het contact te willen verbreken met jou omdat jij anders in het ziekteproces staat van jullie`s moeder dan hij... pfff was hij altijd al zo of komt dit door het verdriet wat hij ook ongetwijfeld zal hebben over zijn moeder. Hij zou jou meer moeten ondersteunen dan alleen maar kritiek te hebben op jou... lekker makkelijk zo aan de zijlijn...
Ja je moeder verandert door deze rotziekte en dat is best moeilijk mee om te gaan En ieder doet het weer op zijn/ haar manier..

Pas op dat je er zelf niet aan onder door gaat, het is best veel wat je doet voor je moeder . Misschien zal er meer hulp moeten komen in huis voor je moeder, zodat jij even een stapje terug kunt doen? Of misschien is de dagopvang een optie voor je moeder?

Gelukkig heb je een goede casemanager waar je deze zaken mee kunt overleggen. Vooral als je moe en wanhopig bent door het zorgen voor je moeder komt de twijfel op zetten bij je en vraag je je af of je broer toch gelijk heeft.... niet doen..
Zorg dat je voldoende afleiding hebt en goed slaapt dan zie je weer helder de weg die je moet / wil gaan met je moeder. Bespreek je zorgen met de casemanager als je vindt dat er meer hulp moet komen om jou wat te ontlasten.

Je gevoelens over het "lelijk "doen van je moeder zijn zo herkenbaar, zo menselijk, ik denk dat veel dochters hier mee te maken hebben.... heel raar ze doen het niet zo snel naar hun zonen..
Maar dat zal ongetwijfeld te maken hebben met waar ze zich gehoord en geliefd voelen.... bij jou durft ze zich dan beter te uiten.

Heel veel sterkte en denk goed om je eigen rust en invulling, naast het zorgen voor je moeder.

Lieve groet
Josha

[Calima]

Dank je Josha voor deze lieve woorden, die had ik echt even nodig.
Het is soms best moeilijk om iemand te vinden die een beetje kan/wil begrijpen wat er allemaal
speelt. Ik vind het al heel fijn dat iemand de moeite heeft gedaan om mijn verhaal te lezen, dat
op zich is al een oppepper...dank je...

[w.goetjes]

Hoi Calima,

Ook ik heb je verhaal gelezen...
Het is heel herkenbaar. Ik verzorg mijn moeder ook 24/7 en het is heel zwaar, maar misschien is haar bozigheid nog wel het zwaarst. Je doet zo je best om het haar naar de zin te maken maar bij ons is alles maar dan ook alles is fout....Is dat bij jullie ook zo?
Dat je van gekkigheid niet meer weet hoe je het goed kunt doen voor haar. Ik denk dat het een uiting is van ongenoegen omdat ze voelen dat ze de regie over hun eigen leven aan het kwijtraken zijn.

Verder heb ik erg veel gehad aan een boekje dat heet "de vierde dimensie" van Evelien Pullens. Ze helpt je kijken op een andere manier. Ook meer algemene boeken over dementie helpen mij anders naar de situatie te kijken. Ik merk dat ik nu ik bv. weet dat veel van het rare en boze gedrag van dementerenden (ook in het begin) voortkomen uit angst en verlies van de regie. Het 'niet meer kunnen volgen' van dingen lijkt mij ook heel veel onzekerheid geven en daaruit angst. Sinds ik er op deze manier naar kijk word ik minder snel geirriteerd en voel veel meer empatie en liefde.

Hou ons op de hoogte,
Wiebke

[wia]

Dag Calima

Ook ik zit midden in het proces met mijn man, mijn maatje
Had steeds mn twijfels of ik het wel goed deed.
Heb nu beslissingen moeten nemen en daar zijn de twijfels dan ook weer.
Hoofd en hart zijn het niet met elkaar eens.
Wilde je even een steuntje geven en je hebt er meer gehad.
Sterkte. Lieve groet
Wia

[w.goetjes]

We zitten er allemaal middenin...en de twijfel blijft en komt steeds weer terug.
Ik heb op 2 december mijn moeder moeten verhuizen naar een verzorgingshuis, de 2 weken er voor waren gevuld met huilen en twijfel of ik het wel goed deed... Mijn verstand zei dat het moest en mijn hart zei van niet...Mede door aandringen van vrienden en familie heb ik het doorgezet. Moeder zit nu in het verzorgingshuis, maar de twijfel blijft...heb ik er wel goed aan gedaan? Er gaat hier zoveel mis dat ik weer hevig twijfel en overweeg om de hele boel weer terug te draaien... We zijn nu eigenlijk niet beter af als daarvoor. Als ik er niet van 10 - 23 uur ben elke dag laten ze haar gewoon zitten...Dat kán ik niet laten gebeuren. Ik heb er eerst zelf ook 1 week geslapen om haar te helpen wennen, de nachtdienst gaat nu wel goed dus ik ga thuis slapen (heb ik sinds augustus niet meer kunnen doen)...maar als ik niet overal boven op zit gaat hier alles fout....De ontbijtmevrouw komt steevast elke dag om 7.30 om de pap te maken terwijl moeder tot 9.00 uur slaapt en pas na 't wassen aan 't ontbijt gaat....de soepmevrouw zet soep neer maar dan zonder lepel terwijl moeder niet zelf kan opstaan uit de stoel om die lepel te pakken,
de medicijnen komen op het verkeerde moment...je moet poepen op bevel en snel een beetje....haar hemd zit nog steeds niet IN haar tenabroek om te voorkomen dat ze uitslag krijgt van die broek (terwijl ik het aan iedere verzorgende gevraagd heb en er een briefje boven het toilet hangt en het er al in 3 gesprekken met leidinggevenden over gehad heb......en er zijn ook echt onaardige zorgmensen...Ik kijk nog ff de kat uit de boom en blijf er bovenop zitten, maar ik twijfel...ja, ik twijfel...

[josha]

Dag W goetjes

Zo te horen is het niet zo`n goed verpleeghuis waar je moeder nu woont. Je moeder moet zich aanpassen/ voegen naar het ritme van het tehuis, terwijl belevings-gerichte zorg zich moet aanpassen aan de behoefte/ levensituatie van je moeder. Je moeder WOONT daar en personeel is daar te gast om het haar zoveel mogelijk naar de zin te maken en goed te verzorgen.
Helaas snapt niet iedereen van het personeel dat het zo hoort en draaien ze de rollen om.. Ze denken dat zij de baas zijn maar het is je moeder die betaald voor goede zorg en behoort het middelpunt daar van te zijn.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je twijfelt of je haar hier wel had moeten laten opnemen....... maar ik neem aan dat het thuis ook niet meer ging dus opname had sowieso gemoeten alleen moet ze wel in een verpleeghuis komen waar ZIJ het naar de zin heeft en met respect behandeld wordt.

Misschien toch eens rondkijken naar een beter verpleeghuis voor je moeder? Er staan wel richtlijnen op de website waar je dan goed op moet letten, zodat je een goede keus kunt maken.
Er zijn nu eenmaal slechte en goede verpleeghuizen..... De slechte zouden op een zwarte lijst moeten komen en nooit weer bewoners moeten krijgen.

Dus vraag/ kijk eens rond waar je moeder wel de zorg, liefde en aandacht zou kunnen krijgen die ze verdient.

Heel veel sterkte
Josha

[wia]

Dag lieve mede fwijfelaars en anderen

Om mij te ontlasten kon mijn man 2,5 wk logeren in verpleeghuis. Lieve verzorgende en veel geduld.
Mijn insteek was om bij te slapen en energie op te doen om met hem thuis weer verder te gaan.
Maar ben nu nog moeier als voor het logeren. Na 2 wk aan gegeven dat het niet meer gaat. En datis een grote overwinning op mezelf. De lieve mensen om ons heen vinden ook dat ik de juste keuze heb gemaakt. Maar ja weer hart en hoofd die het niet met elkaar eens zijn.
Nu is er een tijdelijke plek voor hem gevonden. Wel 29 km hier vandaan.
Morgen gaan we de kamer inrichten en maandag gaan we manlief overbrengen
Spannend en heel verdrietig, maar is niet anders.
Blijf hopen dat er gauw hier weer een plekje komt in een vd verpleeghuizen.
Sterkte allemaal en blijf genieten van kleine momentjes die zijn voor ons nog steeds goud.
Wia

[w.goetjes]

Heftig voor je Wia….
We snappen allemaal je gevoel en je verstand die in gevecht zijn...
Hopelijk komt er een goeie fijne plek voor je man.
Heel veel sterkte,
Wiebke

[Calima]

Het heeft even geduurd voordat ik weer wat laat horen. Ik heb alle reacties een paar keer gelezen...en als ik het even niet meer weet dan lees ik ze nog een keer. Ik heb hier echt steun aan. Ik zie dan dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft. Zoveel verhalen, zoveel verdriet en onzekerheid. Ik wens jullie allemaal veel kracht en sterkte. Weet wel, dat jullie mij in iedergeval geholpen hebben met de verhalen en medeleven. Heel erg bedankt hiervoor.
Liefs, Calima