Gezocht: mensen om mee te 'praten'
BerichtGeplaatst: 25 Juni 2018
Hoi allemaal,
Ik hoop dat ik hier iemand vind om mee te sparren. Ik doe echt m'n best, maar weet niet precies hoe.
Sinds anderhalf jaar is bij mijn moeder van 69 Alzheimer geconstateerd. Maar als ik terugkijk is 't al zo'n 7 jaar aan de hand en kwam 't aan het licht toen mijn vader met pensioen ging. Gezinssituatie: m'n ouders zijn bijna 50 jaar getrouwd, mijn broer is 43 en verstandelijk gehandicapt dus geen sparringspartner (maar wel de liefste ;)), en ik ben 37 en probeer m'n koppige, trotse en ouderwetse ouders zo goed mogelijk te helpen. We houden zielsveel van elkaar.
Mijn moeder gaat ontzettend rap achteruit. Thuis (mijn vader zorgt voor haar), is het niet meer te doen. Ze is boos, ontzettend achterdochtig en ongelooflijk scherp en gemeen. Mijn moeder, die altijd de allerliefste was: mijn vader weet zich geen raad meer. We hebben de casemanager weer ingeschakeld, dus de volgende stappen zijn onderweg. Ze gaat al 1 dag in de week naar "vrijwilligerswerk", wat dus gewoon dagopvang is. Trucje van ons om haar erheen te krijgen, want anders zou ze niet gaan.
We mogen het er namelijk niet over hebben. M'n moeder wordt woest als ook maar iemand impliceert dat ze toch wel iets mankeert, ook al hebben ze de beste bedoelingen. We hebben een erg warme familie, of eigenlijk hadden: we mogen er al zolang niks over bespreken, dat ook de familie afstand van ons gezin neemt. Er werd altijd over van alles gesproken, en nu drijft dit dus een wig: een olifant in de kamer. En ik snap heel goed dat mensen daar ongemakkelijk van worden.
Ik heb 't al eerder met haar besproken, en dan reageert ze "dat ze gewoon een beetje nonchalant is, is dat zo erg dan?", "mag ik nooit eens iets verkeerd doen??", dat soort opmerkingen. Ze mag ondertussen niet meer autorijden, is ontslagen van haar echte vrijwilligerswerk, kan niet meer fietsen / eten snijden / kast inruimen / schoonmaken / aankleden / gesprekken volgen of voeren: en toch ontkent ze alles en accepteert ze geen hulp.
Ik wil m'n moeder niet forceren of frustreren, absoluut niet. Maar ik vraag me af of dit wel ok is voor haar, voor het verdere verloop van haar ziekte. Moet ik gewoon accepteren dat we het moeten blijven negeren? Kan zijn hoor, dat dat het beste is. Maar het voelt zo onnatuurlijk, zo fake, we lopen zo op onze tenen. En 't gaat natuurlijk niet over ons, dat snap ik ook wel. Maar ik weet 't niet, ik weet niet wat goed is. Ik weet wel dat als ik iets zeg, ze dat accepteert. Maar zodra ik weg ben, m'n pa alle woede over zich heen krijgt.
Ik weet niet meer wat goed is voor m'n ouders, behalve hulp van buitenaf. Maar ik wil graag horen of iemand weet wat we kunnen doen in de communicatie met m'n moeder om haar minder boos/achterdochtig te laten zijn. Ik weet 't gewoon echt niet meer. Als 't advies is om mee te blijven spelen, dan doen we dat.
Liefs,
Katvah
Ik hoop dat ik hier iemand vind om mee te sparren. Ik doe echt m'n best, maar weet niet precies hoe.
Sinds anderhalf jaar is bij mijn moeder van 69 Alzheimer geconstateerd. Maar als ik terugkijk is 't al zo'n 7 jaar aan de hand en kwam 't aan het licht toen mijn vader met pensioen ging. Gezinssituatie: m'n ouders zijn bijna 50 jaar getrouwd, mijn broer is 43 en verstandelijk gehandicapt dus geen sparringspartner (maar wel de liefste ;)), en ik ben 37 en probeer m'n koppige, trotse en ouderwetse ouders zo goed mogelijk te helpen. We houden zielsveel van elkaar.
Mijn moeder gaat ontzettend rap achteruit. Thuis (mijn vader zorgt voor haar), is het niet meer te doen. Ze is boos, ontzettend achterdochtig en ongelooflijk scherp en gemeen. Mijn moeder, die altijd de allerliefste was: mijn vader weet zich geen raad meer. We hebben de casemanager weer ingeschakeld, dus de volgende stappen zijn onderweg. Ze gaat al 1 dag in de week naar "vrijwilligerswerk", wat dus gewoon dagopvang is. Trucje van ons om haar erheen te krijgen, want anders zou ze niet gaan.
We mogen het er namelijk niet over hebben. M'n moeder wordt woest als ook maar iemand impliceert dat ze toch wel iets mankeert, ook al hebben ze de beste bedoelingen. We hebben een erg warme familie, of eigenlijk hadden: we mogen er al zolang niks over bespreken, dat ook de familie afstand van ons gezin neemt. Er werd altijd over van alles gesproken, en nu drijft dit dus een wig: een olifant in de kamer. En ik snap heel goed dat mensen daar ongemakkelijk van worden.
Ik heb 't al eerder met haar besproken, en dan reageert ze "dat ze gewoon een beetje nonchalant is, is dat zo erg dan?", "mag ik nooit eens iets verkeerd doen??", dat soort opmerkingen. Ze mag ondertussen niet meer autorijden, is ontslagen van haar echte vrijwilligerswerk, kan niet meer fietsen / eten snijden / kast inruimen / schoonmaken / aankleden / gesprekken volgen of voeren: en toch ontkent ze alles en accepteert ze geen hulp.
Ik wil m'n moeder niet forceren of frustreren, absoluut niet. Maar ik vraag me af of dit wel ok is voor haar, voor het verdere verloop van haar ziekte. Moet ik gewoon accepteren dat we het moeten blijven negeren? Kan zijn hoor, dat dat het beste is. Maar het voelt zo onnatuurlijk, zo fake, we lopen zo op onze tenen. En 't gaat natuurlijk niet over ons, dat snap ik ook wel. Maar ik weet 't niet, ik weet niet wat goed is. Ik weet wel dat als ik iets zeg, ze dat accepteert. Maar zodra ik weg ben, m'n pa alle woede over zich heen krijgt.
Ik weet niet meer wat goed is voor m'n ouders, behalve hulp van buitenaf. Maar ik wil graag horen of iemand weet wat we kunnen doen in de communicatie met m'n moeder om haar minder boos/achterdochtig te laten zijn. Ik weet 't gewoon echt niet meer. Als 't advies is om mee te blijven spelen, dan doen we dat.
Liefs,
Katvah