Berichtdoor Leo (vrijwilliger) » 08 Januari 2019
Dag Arena,
Ik herinner mij jouw naam nog. 54 jaar het is zo verdomde jong.
Wij zijn van een andere generatie, bij mijn vrouw werd Alzheimer vastgesteld toen zij 65 jaar was. Zij wist wat haar overkwam. Wilde zich overal voor inzetten. Helaas dat werd al snel minder. Ik heb toen haar toezegging over genomen en ben voor Alzheimer-Nederland gaan werken.Mijn vrouw is nu bijna 81 jaar en ik bezoek haar nog steeds dagelijks, dagelijks zegt ze dat ze heel gelukkig is, dagelijks word ik herkent als zijnde een bekende, respectievelijk als haar man, papa, opa, enz. Laatst kreeg ik zomaar een kusje en toen zij ze opeens, we moeten dit maar niet aan Leo zeggen.
Daar ben ik nog niet helemaal uit, want wie is dan die ander.:)
Sinds kort, na ruim 10 jaar ben ik officieel gestopt met het forum.
Ik ben inmiddels bijna 84 jaar, ben in augustus j.l. gevallen , van de gevolgen van mijn val heb ik nog dagelijks veel pijn, daardoor mis ik de concentratie om alle berichten in het Forum te volgen. Zal ook wel door de leeftijd komen.
Je schrijft dat je vaak nog medelijden en schuld hebt over zijn ziekte.
Lieve schat bedenk toch, dit ziektebeeld heb jij hem niet aangedaan.
Ik ben een jaar geleden een buurmeisje van 59 jaar geleden tegengekomen.
Zij is al ruim 20 jaar weduwe, ik dus inmiddels ruim 16 jaar partner van een Alzheimerpatiënte . Ik ben wekelijks bij haar en we genieten van elkaars aanwezigheid. Moet ik mij dan nu schuldig vinden omdat ik dit oude buurmeisje ook aandacht geef. Ik dacht het toch niet.
Mijn vriendin gaat een enkele keer met mij mee naar mijn vrouw, ook zij wordt niet meer herkent, ik ga met mijn vrouw een enkele keer mee naar het graf van haar man, en verder gaan wij leuke dingen doen. Zie je het voor je zij bijna 83 en ik bijna 84.
Arena, je bent nog jong.
Je hoeft nu niet direct afscheid van je man te nemen, maar probeer ook nog een eigen leven te leiden.
Ik wens je sterkte.
Leo