Alzheimer Nederland - Forum

[onderzoeker30 (vrijwilliger)]

Dag Astrada,

Ik breek zo even in op jullie conversatie, mooi trouwens om te lezen dat Arena en jij zoveel steun bij elkaar vinden.
Die twijfel die je hebt, is heel begrijpelijk, maar op een gegeven moment is het echt niet meer vol te houden en komt een verpleeghuis in zicht.
Gelukkig heb je nog even om aan het idee te wennen. fantastisch trouwens dat het tehuis zo dichtbij is, want ook dat maakt de zorg op termijn minder vermoeiend.
Sterkte en hartelijke groet.

Dementie.nl - Omgaan met emoties als opname in zicht komt:
*https://dementie.nl/verpleeghuiszorg/om ... zicht-komt

[onderzoeker30 (vrijwilliger)]

Dag A.Hendriks (ah45),

Heel begrijpelijk hoor dat uw man die dagopvang niets vond.
Eigenlijk geldt hievoor hetzelfde als bij het vinden van een fijn tehuis: de sfeer moet je liggen, je moet ook het idee hebben je vrij te kunnen bewegen in de beginfase van dementie (al zal er dan ergens beveiliging zijn). Mijn vader die toen nog redelijk goed was, vond het tijdens de kennismaking op de dagopvang, belachelijk dat ze zulke kinderachtige liedjes zongen, hij wilde meteen weg. We zijn ook nooit meer teruggegaan. Had ik toen maar geweten van dagovang op een zorgboerderij. Dat was echt iets voor hem geweest, hij hield erg veel van de natuur en dieren.
Is dat misschien ook iets voor uw echtgenoot?
Hartelijke groet,.

*https://dementie.nl/dagbesteding/dagopv ... -je-naaste
*https://dementie.nl/verhalen/blogs/blog ... -boerderij
*Hier nog informatie van Alzheimer Nederland over dagopvang/verpleeghuizen voor jonge mensen met dementie://www.alzheimer-nederland.nl/dementie/op- ... eningen-jd

Er bestaan speciale projecten voor jonge mensen met dementie, zoals bijvoorbeeld dit ontmoetingscentrum: https://topaz.nl/ons-aanbod/ontmoetings ... -dementie/
(Google eens op 'dagopvang jonge mensen met dementie').

[Arena]

Hallo Astrada en A. Hendriks,

Al een tijdje geleden dat ik schrijf op het forum. Ik vroeg mij af hoe het nu met jullie gaat? Mijn man woont nu al weer bijna een jaar in het verzorgingshuis maar het voelt veel korter. Hij gaat erg achteruit en dat is vreselijk om aan te zien. Astrada je vertelde de laatste keer dat je man op de wachtlijst stond van het verpleeghuis? Woont hij nog steeds thuis en hoe gaat het met jullie? Ik heb periodes dat het beter gaat met mij maar ook periodes dat het gemis zo groot is. Vooral met de feestdagen vond ik het moeilijk Niet dat ik alleen zat want was overal uitgenodigd maar dan thuis in leeg huis terugkomen is niet fijn. En dan nog heel veel medelijden en schuldgevoel dat mijn man daar in het verpleeghuis is. Hoop dat het met jullie goed gaat en er goed mee om kunnen gaan. Zou het fijn vinden te horen hoe het met jullie gaat.
Groeten Arena

[Leo (vrijwilliger)]

Dag Arena,

Ik herinner mij jouw naam nog. 54 jaar het is zo verdomde jong.
Wij zijn van een andere generatie, bij mijn vrouw werd Alzheimer vastgesteld toen zij 65 jaar was. Zij wist wat haar overkwam. Wilde zich overal voor inzetten. Helaas dat werd al snel minder. Ik heb toen haar toezegging over genomen en ben voor Alzheimer-Nederland gaan werken.Mijn vrouw is nu bijna 81 jaar en ik bezoek haar nog steeds dagelijks, dagelijks zegt ze dat ze heel gelukkig is, dagelijks word ik herkent als zijnde een bekende, respectievelijk als haar man, papa, opa, enz. Laatst kreeg ik zomaar een kusje en toen zij ze opeens, we moeten dit maar niet aan Leo zeggen.
Daar ben ik nog niet helemaal uit, want wie is dan die ander.:)
Sinds kort, na ruim 10 jaar ben ik officieel gestopt met het forum.
Ik ben inmiddels bijna 84 jaar, ben in augustus j.l. gevallen , van de gevolgen van mijn val heb ik nog dagelijks veel pijn, daardoor mis ik de concentratie om alle berichten in het Forum te volgen. Zal ook wel door de leeftijd komen.
Je schrijft dat je vaak nog medelijden en schuld hebt over zijn ziekte.
Lieve schat bedenk toch, dit ziektebeeld heb jij hem niet aangedaan.
Ik ben een jaar geleden een buurmeisje van 59 jaar geleden tegengekomen.
Zij is al ruim 20 jaar weduwe, ik dus inmiddels ruim 16 jaar partner van een Alzheimerpatiënte . Ik ben wekelijks bij haar en we genieten van elkaars aanwezigheid. Moet ik mij dan nu schuldig vinden omdat ik dit oude buurmeisje ook aandacht geef. Ik dacht het toch niet.
Mijn vriendin gaat een enkele keer met mij mee naar mijn vrouw, ook zij wordt niet meer herkent, ik ga met mijn vrouw een enkele keer mee naar het graf van haar man, en verder gaan wij leuke dingen doen. Zie je het voor je zij bijna 83 en ik bijna 84.
Arena, je bent nog jong.
Je hoeft nu niet direct afscheid van je man te nemen, maar probeer ook nog een eigen leven te leiden.

Ik wens je sterkte.

Leo

[Arena]

Hallo Leo,

Bedankt voor je reactie. Ik miste je al een tijdje op het forum? Vervelend van die val waardoor je veel pijn hebt. Ik ben blij voor je dat je je oude buurmeisje bent tegengekomen en weer kunt genieten van de dingen die je samen kunt doen. Ik ben bang dat ik nog niet zover ben maar hoop dat dit mij in de toekomst ook nog kan overkomen.
En verder Hoop ik dat je nog veel jaren kunt genieten van je nieuwe vriendschap. Dat is je gegunt na zo veel jaar zorgen voor je partner.
Met vriendelijke groet,
Arena

[Leo (vrijwilliger)]

Dank je wel voor je goede wensen Arena,
Ik heb mijn vrouw ruim 10 jaar thuis kunnen begeleiden. Toen stortte ik in en werd opname noodzakelijk.
Zij was en is een sublieme patiënt .
De eerste twee jaar ging ik 2 keer per dag naar haar toe, na weer een inzakkertje werd dat dagelijks 1 keer in de ochtend.
Wij kwamen uit het buitenland en ik ben toen vrijwel naast het verpleeghuis gaan wonen.
Door de constante bezoekjes was/werd ik een constante factor.
Er is een dagelijkse herkenning, van een bekende, ofwel broer, vader, opa enz.
de laatste tijd krijg ik nog wel eens een kusje, waarna zij mij 2 maanden geleden ineens toefluisterde, we moeten dit maar niet aan Leo vertellen.???
Het fijne aan het contact met mijn oud buurmeisje is dat je een klankbord hebt en ja wij kennen elkaar al 58 jaar en hebben altijd contact onderhouden.
Zij is inmiddels al weer 20 jaar weduwe en ik heb mijn dementerende vrouw al weer 16 jaar.
Heel veel sterkte en vergeet mijn advies niet.
Leo

[astrada]

Hallo Arena,

Wat leuk om je weer te 'horen'. Ja ik kom niet zo vaak meer op de site maar af en toe toch even weer
terug naar waar het begon. Want op deze site kon ik mijn ei kwijt en had je lotgenoten.
Was ook zo benieuwd hoe het nu met je zou gaan en met je man natuurlijk. Denk dat het schuldgevoel
altijd zal blijven. Hier is er ook niet echt veel veranderd alleen dat mijn man steeds verder achteruit gaat
uiteraard maar hij blijft een lieve goeie sul...doet geen vlieg kwaad. Maar de zorg is zwaar..zucht.
Vorig jaar oktober kreeg ik een telefoontje dat er een plekje voor hem was maar dit was nog in het oude
verpleeghuis met veel oude mensen en mijn man is pas 57. Ik vond het toen nog te vroeg want vond dat
het nog best wel ging, maar dat is het nu juist, je blijft je grenzen verleggen. We zijn nu 3 maanden verder
en ik ben nu zover dat ik het echt niet meer trek. Als je tegen hem praat geeft hij antwoord, meestal ja en een
lach maar het dringt niet echt door wat je tegen hem zegt, of je moet het tig keer herhalen.
En hij gaat de laatste tijd ook een paar keer uit bed, heen en weer lopen, hij weet dan niet
waar hij is, dat zie ik aan zijn blik, echt zielig. En ik moet de volgende ochtend gewoon naar me werk. Al met al heb ik
geinformeerd wanneer er weer een plek is want dit gaat niet meer. En ik ben nu zover dat ik er ook geen schuldgevoel aan
zal overhouden omdat ik weet dat dit het beste is, als ik eronder door ga dan zijn we verder van huis. Als het niet meer
gaat dan moet je de zorg uit handen geven, dat heb je toen goed gedaan en daar ben ik nu aan toe. Ik geef mijn man niet op, zo zie ik het nu. Maar ik heb ook een leven. Als hij daar zit krijgt hij de verzorging die hij nodig heeft en heb ik de juiste energie om hem
liefdevol te blijven bezoeken en verzorgen. Nu is het alleen maar ergernis en dat wil ik niet.
Ik denk niet dat je je schuldig moet voelen Arena. Het is echt een rot ziekte en het overkomt je. Het heeft toch geen zin om
er beiden onderdoor te gaan. Je hebt gedaan wat je kon en nog steeds. En luister naar Leo, je hebt ook een eigen leven ;-)
Ik zal Hendriks vragen of ze wilt reageren, ik spreek haar regelmatig via onze prive email.
Maar echt wat leuk om je weer te horen ;-)

Leo, wat leuk om te zien dat u nog steeds actief ben op dit forum. En ook een nieuwe liefde! Dat is toch prachtig als je dat
op deze leeftijd mag beleven, zo nog genieten, ik vind het mooi hoor ; -)

Groetjes Astrada

[astrada]

Hallo Arena,

Wat leuk om je weer te 'horen'. Ja ik kom niet zo vaak meer op de site maar af en toe toch even weer
terug naar waar het begon. Want op deze site kon ik mijn ei kwijt en had je lotgenoten.
Was ook zo benieuwd hoe het nu met je zou gaan en met je man natuurlijk. Denk dat het schuldgevoel
altijd zal blijven. Hier is er ook niet echt veel veranderd alleen dat mijn man steeds verder achteruit gaat
uiteraard maar hij blijft een lieve goeie sul...doet geen vlieg kwaad. Maar de zorg is zwaar..zucht.
Vorig jaar oktober kreeg ik een telefoontje dat er een plekje voor hem was maar dit was nog in het oude
verpleeghuis met veel oude mensen en mijn man is pas 57. Ik vond het toen nog te vroeg want vond dat
het nog best wel ging, maar dat is het nu juist, je blijft je grenzen verleggen. We zijn nu 3 maanden verder
en ik ben nu zover dat ik het echt niet meer trek. Als je tegen hem praat geeft hij antwoord, meestal ja en een
lach maar het dringt niet echt door wat je tegen hem zegt, of je moet het tig keer herhalen.
En hij gaat de laatste tijd ook een paar keer uit bed, heen en weer lopen, hij weet dan niet
waar hij is, dat zie ik aan zijn blik, echt zielig. En ik moet de volgende ochtend gewoon naar me werk. Al met al heb ik
geinformeerd wanneer er weer een plek is want dit gaat niet meer. En ik ben nu zover dat ik er ook geen schuldgevoel aan
zal overhouden omdat ik weet dat dit het beste is, als ik eronder door ga dan zijn we verder van huis. Als het niet meer
gaat dan moet je de zorg uit handen geven, dat heb je toen goed gedaan en daar ben ik nu aan toe. Ik geef mijn man niet op, zo zie ik het nu. Maar ik heb ook een leven. Als hij daar zit krijgt hij de verzorging die hij nodig heeft en heb ik de juiste energie om hem
liefdevol te blijven bezoeken en verzorgen. Nu is het alleen maar ergernis en dat wil ik niet.
Ik denk niet dat je je schuldig moet voelen Arena. Het is echt een rot ziekte en het overkomt je. Het heeft toch geen zin om
er beiden onderdoor te gaan. Je hebt gedaan wat je kon en nog steeds. En luister naar Leo, je hebt ook een eigen leven ;-)
Ik zal Hendriks vragen of ze wilt reageren, ik spreek haar regelmatig via onze prive email.
Maar echt wat leuk om je weer te horen ;-)

Leo, wat leuk om te zien dat u nog steeds actief ben op dit forum. En ook een nieuwe liefde! Dat is toch prachtig als je dat
op deze leeftijd mag beleven, zo nog genieten, ik vind het mooi hoor ; -)

Groetjes Astrada

[ah45]

Arena schreef:
> Hallo Astrada en A. Hendriks,
>
> Al een tijdje geleden dat ik schrijf op het forum. Ik vroeg mij af hoe het
> nu met jullie gaat? Mijn man woont nu al weer bijna een jaar in het
> verzorgingshuis maar het voelt veel korter. Hij gaat erg achteruit en dat
> is vreselijk om aan te zien. Astrada je vertelde de laatste keer dat je
> man op de wachtlijst stond van het verpleeghuis? Woont hij nog steeds thuis
> en hoe gaat het met jullie? Ik heb periodes dat het beter gaat met mij maar
> ook periodes dat het gemis zo groot is. Vooral met de feestdagen vond ik
> het moeilijk Niet dat ik alleen zat want was overal uitgenodigd maar dan
> thuis in leeg huis terugkomen is niet fijn. En dan nog heel veel medelijden
> en schuldgevoel dat mijn man daar in het verpleeghuis is. Hoop dat het met
> jullie goed gaat en er goed mee om kunnen gaan. Zou het fijn vinden te
> horen hoe het met jullie gaat.
> Groeten Arena
hoi Arena,
kijk nog maar sporadisch op deze site sinds ik lid ben van een besloten FB pagina. Sinds enkele weken gaat mijn man 2 dagdelen per week naar een dagbesteding. In het begin met grote weerstand, momenteel lijkt hij het enigszins geaccepteerd te hebben. Hij ziet zich als medewerker en ik laat hem maar in die waan. Ik werk nog altijd maar het wordt wel steeds lastiger hem lang alleen thuis te laten. Want er gebeuren soms rare dingen als ik van huis ben.... Wat verschrikkelijk om aan te moeten zien dat je man zo achteruit gaat. Natuurlijk is dat hier bij mij niet anders maar ik moet er niet aan denken dat er een dag komt waarop hij niet meer thuis kan wonen. Ik vind het jammer dat zijn familie het af laat weten. Ze hebben er weinig zin in om met een dementerend familielid om te gaan, denk ik. Gelukkig heeft hij sinds enkele maanden een wandelmaatje via de vrijwilligers hulpdienst en daar heeft hij een goeie 'klik' mee. Jammer genoeg is die man nu een maand met vakantie. Moet ook kunnen natuurlijk. Ik ga manlief zo weer naar de dagbesteding brengen. Zelf noem ik het bewust 'activiteitencentrum' want het woord dagbesteding valt heel slecht bij hem. groetjes en tot mails