Berichtdoor Leo (vrijwilliger) » 26 Juli 2015
Dag Jannieka,
Dank,dank,dank,
Dat je ons hebt laten delen in deze laatste fase.
Het is gek eigenlijk dat ik in de situatie van mijn vrouw ,waarvan ik al 10 jaar weet dat ze Alzheimer heeft, waar
ik dagelijks het proces van achteruitgang ervaar, geen moment denk dat dit er allemaal aankomt.
Ik zit dagelijks bij haar, drink een kopje koffie, bewonder al dan niet de breiresultaten of animeer het breien, als ze het even weer kwijt is . Ze wil eigenlijk nergens meer heen, haar plekje op de afdeling is veiligheid. Zekerheid, tenminste dat denk ik.
Als we praten over het wekelijks zingen, dan kan ze zo maar opeens, met een zware stem Alleluja gaan zingen,
of ze zegt opeens een ondeugende opmerking over het zingen, iets wat ze vroeger nooit zou hebben gedaan.
Het zijn kinderlijke reacties.
Als ik binnenkom is het een en al blijdschap, als ik vertrek, is ze mij vergeten.
Ze vraagt nooit meer naar de kinderen, kleinkinderen, familie, het is geen onderdeel in haar leven meer.
Af en toe komt een vriendje van 65 jaar geleden even langs, ik zie hem nooit meer, hij had zo'n vervelende vader zegt ze dan opeens.
Van de week vroeg ze ineens of mijn moeder nog leefde, ze was hoogst verbaasd toen ik zei dat die al 45 jaar dood was.
Haar moeder is 5 jaar geleden overleden, haar broer vorig jaar. Haar opa en oma haar neven en nichten. Het zijn allemaal nog levende mensen in haar beleving.
Wat gaat er toch in die hoofden om.
Mijn vrouw heeft een ijzersterk gestel, net als haar moeder, die was bijna 102 jaar.
Wij hebben jaren geleden voor Euthanasie gekozen als er ondragelijk lijden in het verschiet lag, nu kan dit niet meer en
kan ik akkoord gaan met de Paliatieve aanpak. Maaaaar......... daar is momenteel totaal geen sprake van.
Sterkte en bedankt dat je ons hebt laten delen in jouw rouwproces.
Leo