Ik heb me verbaasd over alle commotie over het zogenaamde 'plascontract' welke vandaag in het nieuws kwam.
In een verpleeghuis in het Westen van het land zouden mensen niet vaker als 3 keer per dag naar de wc mogen.
Afschuw alom, ook vanuit de politiek.
Verbazing, niet omdat ik dit minder afschuwelijk vind, maar omdat ik dit al jaren als 'standaard' meemaak in het verpleeghuis: niet dat dit vastgelegd is in een 'contractje', (men kijkt wel uit), maar de werkelijkheid is niet anders.
Alleen patiënten die nog redelijk zelfredzaam zijn kunnen vaker naar de toilet, maar die zijn er steeds minder.
De druk op het personeel wordt dus steeds hoger, ook vanuit de organisatie.
Eigenlijk zou ik al 'blij' zijn als het ook daadwerkelijk 3 keer per dag gebeurde. Rolstoelpatiënten maken dit echt niet mee, al wordt er anders beweerd.
Een andere werkelijkheid is nl. dat incontinentiemateriaal hooguit 2x per dag verschoond wordt, wat inhoudt dat je familielid wel de hele dag op zijn eigen ontlasting zit.
Goede afspraken hierover maakt men niet graag, worden weggewuifd, zoals ook op tv: 'natuurlijk mogen patiënten vaker naar het toilet, het gaat om uitzonderingen'. Uit ondervinding weet ik dat het vaak niet gebeurd.
Het zorgleefplan staat vol met zaken die je normaal gesproken al mag verwachten van goede zorg, maar afspraken over de toiletgang of douchebeurten, neemt men hier niet graag in op. Ook al is er onvrede over. De inspectie kijkt tenslotte mee.
Dit zorgleefplan wordt steeds 'ontoegankelijker', men dekt zich steeds meer in als organisatie en komt hiermee steeds minder tegemoet aan de wensen van de patiënt en zijn familie. Dit werkt ook in de hand dat er minder begrip is over en weer, familie voelt zich niet gehoord.
Wat mij over deze kwestie nog het meeste verbaasd is dat dit dus 'onacceptabel' gevonden wordt maar al jaren in de praktijk zo is. Wie beschermt dus de ernstig dementerende?
Als mantelzorger voel je je vaak moe gestreden, dus verwelkom ik deze publiciteit: misschien dat er zo eindelijk iets zal veranderen.
Net hoor ik staatssecretaris van Reyn op tv, zijn afschuw uitspreken over zogenaamde 'plascontracten': deze delen we natuurlijk allemaal. Maar wanneer wordt het echte probleem: het tekort aan personeel op de werkvloer aangepakt?
Wanneer wordt de situatie echt onhoudbaar gevonden, als het in de publiciteit komt? Als er sprake lijkt van een 'contractje'? De werkelijkheid liegt er niet om ook zonder contractje.
Complexere zorg vraagt ook om specialistischer zorg, beter opgeleid personeel, ook dit laat nog op zich wachten.
Zichtbaar na 2 jaar 'zorg op maat', is een lagere bezetting op de werkvloer, minder activiteiten, een toename van zwaarder patiënten en een hogere werkdruk. De sfeer en de leefbaarheid wordt er niet beter op.