Berichtdoor Leo (vrijwilliger) » 22 December 2016
Marrii,
Een aantal puzzelstukjes vallen op zijn plaats.
Vooral ook zoals Frans hiervoor beschrijft, hij een deskundige pur sang',
die de gave heeft om het proces van binnenuit te beschrijven.
Waar ik je nog op wil wijzen, stel geen vragen meer.
Het vermogen om deze te beantwoorden verdwijnt bij hem en het drukt hem op het feit dat hij geen antwoorden meer heeft.
Dagopvang, wordt daar al gebruik van gemaakt? Dit heb ik nog niet gelezen in jullie proces.
Het is geen gevangenis, maar ook hier weer, de ene dagopvang is de andere niet.
Het is de bedoeling dat de patiënten zinnig bezig worden gehouden zoveel mogelijk naar hun interesses.
En het geeft jou even lucht.
En dan uiteindelijk het Verpleeghuis. Besef dat er vrijwel niet aan te ontkomen is, al is de patiënt naar jouw mening er nog te goed voor, dan kan het maar zo zijn dat jij als directe mantelzorger, instort. Ik spreek wat dat betreft als ervaringsdeskundige.
Mijn vrouw kreeg op 65 jarige leeftijd het vonnis een onvervalste Alzheimer te horen in de VU te Amsterdam.
Wij woonden toen nog in Frankrijk en ik heb haar daarna nog 9 jaar thuis kunnen begeleiden. Toen stortte ik ook volkomen in en kreeg ik door een inderhaast erbij gehaalde Geriater te horen, 'ben jij helemaal besodemietert 'zo meteen heb ik 2 patiënten en kan jij niets meer voor je vrouw betekenen, het heeft een jaar geduurd voordat ik weer een beetje op de been was. Inmiddels zit mijn vrouw exact 3 jaar in een verpleeghuis en na aanvankelijk weerstand zegt ze nu nog steeds dat ze zo gelukkig is.
Maar het proces Alzheimer gaat onverminderd voort.
Leo