Mijn moeder wil geen onderzoeken, medicatie of hulp

[Daan]

Mijn moeder (70 jaar) heeft in anderhalf jaar tijd een tweetal TIA's gehad. En de laatste vier maanden (sinds de verhuizing naar een appartement) gaat zij hard achteruit. Van een zeer sportieve vrouw die tweemaal per week een uur ging hardlopen naar een vrouw die alleen maar op de bank zit en continu moe is.
Ze heeft last van hallucinaties, slaap zeer onregelmatig, ziet meerdere personen in huis dan dat er daadwerkelijk zijn, ze denkt dat ze moet werken terwijl ze al 12 jaar niet meer werkt, herkent haar man (mijn vader) niet meer, heeft geen besef van tijd/datum.
We zijn een aantal weken geleden naar de huisarts gegaan en daar heeft ze tweemaal een MMSE test gedaan. Hierop scoorde ze tussen de 11 en 13. De huisarts twijfelde aan het resultaat omdat mijn moeder heel zenuwachtig was voor de test. (haar bloed en urine testen waren overigens goed). Ze werd doorverwezen naar het ziekenhuis maar daar wil mijn moeder niet naar toe.
Ondertussen is het crisisteam bij mijn ouders langs geweest omdat zij 's nachts in haar pyjama naar buiten ging, dacht dat ze door haar man werd ontvoerd en was opgesloten. Ze heeft staan schreeuwen en foto's verscheurd etc. Aangezien het crisisteam pas de volgende dag kwam, hebben ze niets ondernomen omdat mijn moeder toen weer rustig was. Tevens is de regionale ouderen psychiatrie langs geweest. Die denken aan een delier. Zij hebben hiervoor medicatie voorgeschreven welke mijn moeder weigert in te nemen. Wat we ook doen, mijn moeder wil niet onderzocht worden en geen medicatie innemen. Ondertussen is ze heel achterdochtig, denk ze dat alles in huis gepikt wordt, kan heel weinig dingen nog zelf, kunnen we haar niet alleen laten omdat ze dan heel bang is. En ze heeft heel veel verdriet en angst. Maar soms ook de meest verschrikkelijke woede aanvallen.

We zitten met het handen in het haar omdat overal waar we hulp vragen, ze aangeven dat ze eerst een indicatie moet hebben.
Wat we te horen krijgen is dat onze enige optie nog is om haar gedwongen te laten opnemen met de tussenkomst van een rechter.
Dan komt er een rechter bij mijn ouders thuis en mijn moeder krijgt een advocaat toegewezen. In het bijzijn van mijn moeder, doet ieder zijn zegje waarom ze opgenomen moet worden. En als de rechter akkoord gaat, wordt ze gedwongen opgenomen. Ons verstand begrijpt dat het niet zo verder kan maar ons gevoel vindt dit een nogal onmenselijke route.

Tevens zijn we op zoek voor mijn vader en moeder naar aan aanleunwoning met eventuele begeleiding/zorg etc.
De moeheid neemt toe, vooral ook bij mijn vader en we weten niet waar te beginnen.
Heeft iemand misschien tips of ervaring hiermee?

Alvast hartelijk dank,

Met vriendelijke groet,
Daniëlle

[Leo (vrijwilliger)]

Dag Daniëlle,

Dat kan ik mij voorstellen dat jullie met je handen in het haar zitten.
Iedere tia is weer anders en kan voor degene die dit ondergaat weer anders uitpakken.
Ikzelf heb 1.5 jaar geleden een tia gehad, ik keek 20 minuten scheel, ik was alleen thuis en heb zelf 112 gebeld en contact gehad met een neuroloog.
Ik ben uiteindelijk naar bed gegaan en de volgende ochtend op het spreekuur van de neuroloog geweest.
Al die tijd had ik contrôle over de situatie en afgezien van enig woord vinden in de laatste anderhalf jaar gaat het bij mij prima.(denk ik:))

Nu jullie situatie. Na de eerste tia bij je moeder had er al een contrôlegesprek moeten zijn met een neuroloog.
En na de tweede keer zeker.
Kun je zo'n gesprek niet duidelijk maken ( verkopen)aan je moeder?
Als ik dan haar verdere gedrag lees, dan denk ik dat een gedwongen opname zoals dat wordt genoemd
onvermijdelijk is.

Hallucinaties/wanen/delier het is mij niet vreemd, want mijn vrouw heeft inmiddels al ruim 14 jaar geleden het vonnis Alzheimer gekregen. Mijn vrouw ging overigens indertijd vrijwillig het onderzoek in.

Het weigeren van een nader onderzoek en/of medicatie komt meer voor. De reden kan zijn dat het ontkennen een maniertje is, als je ontkent dan heb je het niet.(Terwijl de patiënt misschien toch ergens angstig is voor de uitslag).

In het verpleeghuis krijgen sommige patiënten hun pilletjes fijngestampt door een beetje appelmoes en dat werkt perfect.

Een gedwongen opname is wanneer de veiligheid van de patiënt in het geding is. Het is een beetje ambtelijke manier, gebaseerd op de rechten van de mens.
Probeer ook te begrijpen dat jij, jullie de situatie anders beoordelen dan je moeder die ervaart.

En jullie idee voor een aanleunwoning lijkt mij niet verstandig. Want dan komt het merendeel van de zorg voor haar toch nog op je vader neer. En het lijkt mij een onomkeerbaar proces.
|Bespreek dit laatste met de huisarts.
Heel veel sterkte.
Leo

[YvetteV]

Hallo Daniëlle,

Helaas herken ik hier wat in en begrijp goed dat zo vastloopt.
Het is lastig als iemand niet wil toegeven dat er iets mis kan zijn en geen hulp aanneemt. Daarom ook Leo bedankt voor je reactie.

Hopelijk is er toch een manier van communicatie die ervoor zorgt dat je je moeder kunt overtuigen hoe belangrijk het is om hulp aan te nemen.

Sterkte