Ik ben Margreet, 49 jaar oud en heb twee dementerende ouders.
Mijn ouders zijn al 28 jaar gescheiden en ik had al 6 jaar geen contact meer met mijn broer.
Mijn broer had wel contact met mijn vader, maar wil zelf geen contact meer met onze moeder.
In ongeveer juni 2016 kreeg mijn vader (nu 82 jaar) de diagnose beginnende Alzheimer en vasculaire dementie.
Ik heb na de diagnose (ik ben met mijn vader naar de huisarts geweest, heb samen met hem de onderzoeken in het ziekenhuis afgelopen, zonder dat mijn broer hiervan op de hoogte was) weer contact gezocht met mijn broer en via de whats app communiceerden wij over mijn vader. Dit liep helaas niet altijd even soepel, wat dus ook weer extra stress gaf.
Mijn vader was altijd boos en negatief, hij wilde geen hulp, terwijl dat hard nodig was. Hij woonde alleen in een groot jaren 30 huis met een steile trap en was valgevaarlijk door poly neuropathie.
In augustus 2017 is mijn vader volgens artikel 60 opgenomen in een verpleeghuis (crisisopvang) en sinds begin oktober woont hij nu in een kleinschalig verpleeghuis hier 5 km vandaan. Hij gaat steeds slechter lopen, krijgt problemen met de taal en is incontinent van ontlasting. Hij herkent mij nog wel, maar noemt mij vaak anders, dan ben ik zijn zus of mijn moeder.
Mijn vader zit daar goed, het is een fijn, warm verpleeghuis met lieve verzorgenden/verpleegkundigen, dus dat geeft weer wat rust.
Afgelopen dinsdag kreeg ook mijn moeder (73 jaar) de diagnose beginnende Alzheimer. Bij haar was in december vorig jaar MCI (mild cognitieve stoornis) geconstateerd en wij dachten dat dit stress gerelateerd was. Toen zij afgelopen zomer gedurende onze vakantie op onze hond paste, viel ze echter door de mand en hebben wij opnieuw de huisarts geraadpleegd. Mijn moeder is verpleegkundige geweest en heeft ook voor mijn dementerende oma gezorgd. Ze weet heel goed wat haar te wachten staat en is zich ook erg bewust van haar vergeetachtigheid. Zo loopt zij hele dagen naar vanalles te zoeken, wat een onrust...
Wij hebben dinsdag na de uitslag direct een eigen verklaring en de bijbehorende brieven van de specialist ingediend bij het CBR, want mijn moeder wil graag blijven autorijden. Ze vind dat ze dit nog prima doet, al krijg ik zo langzamerhand wel mijn twijfels... dus ook nu rijdt ze nog rond in de omgeving, ondanks dat haar meerdere keren verteld is wat de consequenties zijn als er iets gebeurd.
Het gas is inmiddels afgesloten en ik heb een kookplaatje aanschaft voor haar wat na 15 min automatisch uitschakelt, zodat ze nog een ei kan bakken tussen de middag. Drie keer in de week eet ze in een groep buitenshuis op loopafstand van haar woning en voor de andere dagen zorgen wij voor een warme maaltijd of krijgt ze die van de kookgroep.
De administratie neem ik nu langzaam over, geld overmaken lukt mijn moeder ook niet meer.
Mijn moeder heeft morgen een afspraak staan bij de huisarts om te praten over euthanasie, iets wat ik goed kan begrijpen en waar ik haar ook in wil steunen, maar wat ik ook heel erg moeilijk vind.
Mijn moeder woont hier 3 km verder op en ik ga regelmatig bij haar aan.
Er is ook al een casemanager en een ergotherapeut in beeld, hier ben ik heel erg blij mee.
Ik ben momenteel erg emotioneel, slaap slecht en krijg veel lichamelijke klachten, het is allemaal zo veel en zwaar, naast mijn gezin (waarvan ik merk dat iedereen het er zo moeilijk mee heeft) en mijn werk als kinderverpleegkundige.
Wel heb ik twee weken geleden tegen mijn broer gezegd dat we de zorg moeten verdelen; hij de zorg voor onze vader en ik nu de zorg voor mijn moeder. Onze vader zit nu op zijn laatste plek en als ik daar ben, zie ik dat hij daar goed zit.
Wel zijn we nu (ieder afzonderlijk) bezig om het huis leeg te halen en dat valt niet mee... zo heeft mijn vader de administratie al lang niet goed op orde gehad en had hij een ruime slaapkamer helemaal vol liggen met stapels papier van zo'n 45 cm hoog, krantenknipsels, uitgeprinte e-mails, de koopakte van zijn huis, verzekeringspapieren, bankafschriften etc. We moeten dus alles door onze handen laten gaan.... ik zal blij zijn als dat huis verkocht is.
Fijn dat ik hier even mijn verhaal kwijt kon, dit lucht al weer een beetje op.