Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen en of ik het duidelijk verwoord krijg maar ik ga een poging wagen.
Ik ben 27 jaar en mijn moeder van 54 heeft anderhalf jaar geleden de diagnose Alzheimer gekregen. 4 jaar voor deze diagnose heeft ze zich ook al eens laten testen. Toen kwam er niets uit en dachten de dokters dat ze een burn-out had. Als ik nu terug kijken denk ik dat ze wel degelijk al Alzheimer gehad heeft.
De afgelopen anderhalf jaar gaat ze erg hard achteruit. Waar wij anderhalf jaar geleden nog dachten dat we nog tijd hadden en hoopte op stabiele perioden, hebben we die hoop nu opgegeven. Gisteren hebben we een gesprek op haar dagbesteding gehad, en de arts die daarbij zat sprak duidelijk de twijfel uit of ze nog langer dan een half jaar thuis kan wonen.
Heel hard kwam gisteren op haar verjaardag de klap binnen dat dit wel eens de laatste verjaardag thuis kon zijn. Dit maakt dat ik nu op zoek ben naar hulp/iemand om mee te praten.
Ik heb al anderhalf jaar het gevoel dat ik achter de feiten aan loop. Elke keer als ik de achteruitgang van mijn moeder verwerkt heb is zij alweer een stap verder gegaan.
Op het moment wordt ze snel boos op dingen en gaan haar emoties alle kanten op, daarnaast begint ze nu voor het eerst met weglopen. Ik weet zelf niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Vooral denk ik ook omdat ik zelf niet goed in mijn vel zit. Het doet me zeer mijn moeder zo te zien en het is lastig om het aan mensen uit te leggen. Ik kan gelukkig goed met mijn zusje praten. Echter merken we wel dat we het allebei anders ervaren en er mee omgaan.
Misschien is het wel handig erbij te vertellen dat mijn opa ook alzheimer gehad heeft en er een sterk vermoeden is dat het in de familie zit. Mijn opa was 54 toen hij de diagnose alzheimer kreeg maar is uiteindelijk nog 70 geworden. Ik denk dat dit ook maakt dat wij meer hoop hadden bij mijn moeder dan dat nu blijkt. Dan is de realiteit best hard kan ik zeggen.
Ik ben denk ik zo'n jaar geleden naar een alzheimer cafe hier in de buurt geweest, en ook al was de informatie erg fijn, ik ging met een rotter gevoel daar weg dan dat ik daar kwam. Dit kwam vooral omdat iedereen het daar zo enorm zielig voor me vond dat mijn moeder dit heeft. De meesten dachten dat ik in eerste instantie voor werk of mijn opa of oma kwam.
Ik hoop dat ik op deze manier in contact kan komen met mensen van mijn eigen leeftijd die hier ook mee te maken hebben. Iig alvast bedankt voor het lezen.
Groetjes,
Angel_M