Ik had alle testen gedaan in een geheugenkliniek en kreeg de diagnose jong dementie.
Toen mijn psychiater dit hoorde nam zij contact op met de geheugenkliniek en liet weten dat ik regelmatig depressies had en lijd aan een dissociatieve stoornis. Ik moest nog een lumbaalpunctie doen, niet voor diagnose maar voor terugbetaling van vertragende of stabiliserende medicatie.
Plots was er van jongdementie geen sprake meer en zouden al mijn symptomen komen door een traumatische kindertijd en jeugd. Ik heb daar nooit in geloofd en merk dat ik steeds achteruit ga. Ik moet niet enkel meer opschrijven wat ik moet doen of halen maar ook wat ik gedaan heb bv de hond uitgelaten om ... Uur. Ik onthoud ook geen gezichten en namen meer enz... Ik kreeg nu terug een doorverwijzingsbrief van mn psychiater voor nieuwe onderzoeken waarin o.a. Staat dat ik geen last meer heb van depressie, de dissociatie onder controle is en het grootste deel van mijn medicatie is afgebouwd. Ik moet nu zo snel mogelijk een afspraak maken want de tijd loopt. Tussen mijn vermoeden en mijn 2 onderzoeken zit er al zo een 3 jaar denk ik. Ik stel niet echt vragen nu maar hoop toch op een antwoord.
Op de petscan waren wel 2 grijze vlekken te zien en verschrompeling van de hesenenen en een soort drendels die dunner waren dan zou moeten zijn. De klinisch psycholoog zag wel grote problemen en mijn iq is nog maar 74 ipv 119. De radioloog zag ook grotere problemen dan in het uiteindelijke besluit. Ik weet het echt niet meer. De dokters/specialisten zeggen wel dat ik niet meer kan gaan werken met mijn aandoening "zonder naam". Mijn werk als opvoedster was nochtans mijn leven. Ik ben ten einde raad en leef tussen angst en hoop.
Bedankt om dit te lezen.
Groetjes, Christel.
