Alzheimer Nederland - Forum

[Lady Wanhoop]

Dag allemaal,

Mijn man wordt binnenkort opgenomen in een verpleeghuis. Ik loop al maanden te huilen en heb constant een onwillige maag. HOE DOE JE DAT, je man wegbrengen? Gewoon van: kom schat, je gaat nu ergens anders wonen, hup de auto in
en naar het verpleeghuis? Ik heb geprobeerd er met hem over te praten maar dat gaat niet, hij heeft geen besef dat hij ziek is. Ik heb al te lang gewacht, we zijn 42 jaar getrouwd dus dat doe je niet zomaar even. Maar ik hou het niet meer vol, iedere dag worden alle kasten uitgepakt, spullen verstopt, spullen ingepakt in tasjes enz. Vervolgens is het huis te klein omdat alles gestolen is. Iedere dag loopt hij weg, naar huis (ouderlijk huis waar niemand van de familie meer woont). Iedere dag het gevecht om hem binnen te houden, als het niet lukt achter hem aan enz. Het is vreselijk. Je verliest je man terwijl hij nog leeft (en nog hartstikke knap is). Ik kan zo niet verder leven, ben nog maar een schim van mezelf, heb veel te lang geprobeerd het allemaal aan te kunnen maar nu ben ik op het punt dat ik zelf voel dat ik er aan onderdoor ga. Ik wil mijn lief niet kwijt en wat doe ik hem aan? Help, hoe doe je zoiets?
Ik ben wanhopig.

Groet,
Lady wanhoop

[wia]

Beste lady wanhoop
Zo herkenbaar! . Wij zijn begonnen met paar weken logeren, als tussen oplossing. Maar dat loste niets op. Hij had het goed gevonden om mij de kans te geven om wat uit te rusten. Anders kon ik niet goed voor hrm blijven zorgen. Jouw hart en hoofd zijn het waarschijnlijk ook niet met elkaar eens. Het blijft moeilijk maar voelde dat ik het niet aan kon om weer 24/7 voor hem te zorgen. De dingen die ik nu voor hem daar kan doen gaan met geduld. Omdat ik weet dat straks anderen de zorg overnemen. Kost een paar weken. En ik ga nog vaak genoeg weg met tranen
Maar iedere keer als ik kom krijg ik een glimlach en knuffels . En dat vergoed enhoop.
En hoe doe je zo iets.... Ja toch doorzetten en trots zijn opje zelf( moeilijkhoor ) maar als jij eraanonder door gaat heeft hij ook niets aan.
Sterkte en een dikke knuffel
Wia

[Henkz]

Dag ,
Ik kan me dat heel goed voorstellen hoe je je voelt. Mijn vader is sinds 2 maanden opgenomen en mijn moeder en ik hebben hier veel over gepraat. Verstandelijk wist zij dat het beter was om hem te laten opndmen. hij was thuis niet meer te verzorgen. Mijn moedzou er aan onderdoor gaan. Emotioneel was het heel moeilijk want ja..... je verhuist een paar spulletjes, je stapt de auto in en dan breng je hem weg en laat je hem achter bij anderen. Dat is heel moeilijk en het voelde voor mijn moeder of ze hem levend had begraven. Ze zat in een soort rouw periode. Maar nu heeft ze meer rust gekregen omdat ze niet dag en nacht voor mn vader moet zorgen en ze weet nu dat iemand anders voor hem zorgt. Ze gaat er elke dag heen en het gaat heel goed. Ze gaan steeds meer leuke dingen samen doen. De pijn blijft, en de zorg ook, maar is nu op een ander niveau. Op een nieuwe manier gaan ze het geluk hervinden.
Houdt vol.

[Lady Wanhoop]

Dank jullie wel Wia en Henkz voor jullie reactie.

Ik weet dat het niet anders kan en dat de dag binnenkort aanbreekt dat het gaat gebeuren.
Ik hou me een beetje vast aan jullie bemoedigingen. Ik heb steeds het beeld voor me van dat
kamertje waar mijn man terecht komt, zo klein, nauwelijks iets van te maken. Dan zie ik hem
voor me, alleen in een eenpersoons bed, hij wordt wakker want hij moet naar het toilet en er
is niemand die hem er naar toe kan brengen, er ligt niemand naast hem en hij weet niet waar
hij heen moet, paniek angst enz. Ik word er gek van, denk iedere dag over het ongedaan maken
van de a.s. opname maar weet ook dat het niet kan. Pffffff, wat is Alzheimer een wrede ziekte voor de
patiënt en zijn/haar omgeving. Ik probeer ook het beeld dat jullie scheppen voor me zien en ik
kan me er zeker wat bij voorstellen, tot rust komen en adem kunnen halen, ja dat is wel iets waar
ik aan toe ben.
Nogmaals dank en lieve groet,

Lady Wanhoop

[onderzoeker30 (vrijwilliger)]

Dag Lady Wanhoop,

Als uw man opgenomen wordt krijgt u een EVV-er (Eerst Verantwoordelijke Verzorgende) toegewezen als contactpersoon, zij bespreekt met u de extra aandachtspunten: spreek uw angsten uit! Houdt via mail of telefoon goed contact met uw EVV-er.
Er kan een sensor geplaatst worden bij uw man's bed, dan weet men dat hij wakker is en bijvoorbeeld naar de toilet moet. Als de kamer te donker blijkt, kunt u contactlampjes plaatsen die weinig licht geven maar net voldoende om de weg te vinden. Een belangrijke tip: zorg dat zijn kamer een beetje lijkt op uw woonkamer, hoe klein ook, door bijvoorbeeld zijn lievelingsstoel te plaatsen etc.
In bijgaande links kunt u meer lezen over opname in een verpleeghuis:
https://dementie.nl/zoek-alles?search_a ... rpleeghuis

Heel veel sterkte en hoe erg ook, dit is niet meer vol te houden en thuis wonen is niet meer veilig door het dwaalgedrag.
Hartelijke groet,

[frederike]

Dag Lady Wanhoop,
Ik ben nieuw op dit forum, vandaar deze late reactie.
Mijn man is sinds half maart opgenomen en ik kan er moeilijk aan wennen. Begrijp goed je gevoel. De gang naar het verpleeghuis vind ik heel moeilijk, hij begrijpt niet waarom hij niet thuis kan wonen en dat is zwaar. De afdeling( jong dementerenden) is een hele fijne plek. Toch kan ik er geen vrede mee hebben ondanks het besef dat het nodig was. Heel dubbel allemaal, ik zie het als rouwen om iemand die er nog is. Zwaar.
Groet.