Dag allemaal,
Mijn vader is afgelopen maandag overleden aan kanker. Hij woonde sinds december 2017 samen met mijn dementerende moeder in een verzorgingshuis. Mijn moeder van 89 jaar was niet bij het overlijden zelf, zij was in de aktiviteitenruimte op dat moment. Mijn broer en ik zaten aan mijn vaders zijde toen hij overleed en hielden hem vast. Het was een afgrijselijk gezicht. Hij zat naar adem te happen en keek wild uit zijn ogen zonder iets te zien. Ik was vreselijk bang dat hij leed en heb zitten googelen. Wat mijn vader had leek op agonale ademhaling/gasping volgens de beschrijving. De pomp voor de palliatieve sedatie was al onderweg, maar mijn vader is dat voor geweest. Mijn moeder hebben we er even later bijgehaald. En we hebben samen in de kamer gezeten bij mijn vader tot de uitvaartonderneming hem kwam ophalen. Mijn moeder dacht wisselend dat het haar echtgenoot en haar eigen vader was, gaf hem steeds kusjes en zei lieve dingen. Ze is eergister ook meegeweest naar de crematie. Ze heeft zich zeer kranig gehouden, zong mee op de liedjes van Frank Sinatra die bij de plechtigheid gedraaid werden - dat brak ook de spanning - maar bij het afscheid nemen van de kist werd het heel moeilijk. Voor ons allemaal.
Overdag is mijn moeder in de aktiviteitenruimte met de andere bewoners, 's avonds bij het naar bed gaan wordt het lastig. Dan gaat ze zoeken en komt ze steeds haar bed uit. Gister hebben we mijn vaders spullen uit hun kamer weggehaald, zodat ze niet steeds geconfronteerd wordt ermee. Alleen haar eigen spullen staan er nog. Ik hoop dat de onrust en het zoeken naar mijn vader over zal gaan, het is natuurlijk nog erg vers allemaal. Ik ga 1x per week naar haar toe of we halen haar op. Mijn broer is terug naar Amerika, waar hij al 20 jaar woont. Verder is er weinig tot geen bezoek voor mijn moeder. Ze wordt heel goed verzorgd waar ze nu woont (Reedewaard Lang Leve Thuis in Almere Haven), maar ik red het niet om meer dan 1x per week naar haar toe te gaan en daar voel ik me schuldig over. Geluk bij een ongeluk is dat ze zo alles weer vergeet, dus ze zal niet bijhouden wanneer ik wel en niet kom. Misschien moet ik een maatje voor haar regelen die met haar op stap kan gaan, tegen betaling? Ik wil dat ze het nog zo goed mogelijk heeft in haar laatste jaren. Lichamelijk is ze nu nog zo sterk als een beer, dus wat dat betreft kan ze nog een hele tijd mee, geestelijk gaat ze toch aardig snel achteruit.
Hartelijke groet,
Pien