Vader overbelast

[Helena66]

Mijn moeder heeft alzheimer, al in een gevorderd stadium. Ze woont nog thuis met mijn vader, hij is 85 jaar en zorgt voor mijn moeder zo goed hij kan. Helaas signaleren wij dat het hem teveel wordt en hij neigt naar overspannenheid. Hij verliest vaak zijn geduld en schreeuwt veel tegen mijn moeder. Gaat ook steeds de discussie met haar aan als hij niet begrijpt wat ze bedoeld. Helaas weigert hij alle hulp, vindt dat hij het allemaal zelf wel kan. De casemanager is 2x geweest en is er dagbesteding voor mijn moeder aangevraagd om mijn vader te ontlasten. Ze is daar 2x geweest maar daarna wilde ze niet meer, ondanks dat ze het volgens de begeleidsters heel erg naar haar zin had. Mijn vader wil nu ook niet meer dat ze gaat. Wij als kinderen zien dat dit helemaal uit de hand loopt en hij steeds vaker zijn zelfbeheersing verliest. We hebben al geprobeerd rustig met hem te praten maar niets helpt. Ook hebben we contact gezocht met de huisarts, hij verwijst ons door naar de casemanager. Zij gaat nu proberen of mijn moeder toch weer naar de opvang gaat. Maar als mijn ouders dit tegenwerken kunnen we helemaal niets volgens haar. Het is zo een verdrietige situatie.....

[josha]

Dag Helena 66

Ja het is inderdaad een verschrikkelijke verdrietige situatie....je ziet dat je vader er aan onder door gaat.. het is ook niet te doen om je moeder met vergevorderde dementie te verzorgen en dat op zijn leeftijd.. pfff.

Het wachten is op een ongeluk, zodat er dan pas ingegrepen kan worden.Wat natuurlijk absurd is maar het is vaak de enige weg dat er aktie komt in een onmenselijke situatie. Zoals ik nu begrijp gebeurt er NIETS, terwijl dit natuurlijk giga uit de hand gaat lopen.
Misschien moet je moeder wel beschermd worden voor de agressie van je vader, hij is echt ten einde raad en op.

Ik zou je adviseren om het heft in eigen hand te nemen en beslissingen te nemen, hoe moeilijk dat ook is als dochter. Je vader is al ver over zijn grenzen gegaan... met redelijk praten bereik je hem niet meer, zoals je hebt ondervonden

Ik vind ook dat de casemanager moet ingrijpen en tot aktie moet komen. Je moeder is onbekwaam om beslissingen te nemen en je vader kan je moeder niet meer goed ondersteunen omdat hij er zelf aan onder door gaat.. Staat je moeder al op de wachtlijst van een verpleeghuis?

Je hebt 2 optie`s in mijn ogen. Je neemt zelf beslissingen om deze onhoudbare situatie te stoppen[ dan moet je dus voorbij de wil van je vader gaan, maar ik denk dat hij ook al behoorlijk ziek en niet voor je moeder op de goede manier meer kan zorgen] of je gaat passief afwachten tot er een calimiteit voor bij komt zodat er direct gehandeld moet worden.

Heel veel sterkte en wijsheid!

Lieve groet
Josha

[loek]

Dag Helena,
Je hebt al goede tips gekregen van Josha. Niets doen is toch eigenlijk geen optie...
Haal de case manager erbij, echt ga het gesprek met haar aan zonder dat je ouders erbij zijn en bespreek je (jullie)
ongerustheid en angst uit. Dit komt vaak voor hoor, en de case manager dementie weet dat natuurlijk ook.
Zeg dat je echt naar oplossing zoekt voordat het uit de hand loopt ! En dat ze actief moet meedenken en handelen !
Dat is immers haar job, daar krijgt ze voor betaald. Wees vooral assertief .
Probeer ook vast vooruit te lopen op de zaak, ga eens kijken in een verpleegtehuis bij je / jullie in de buurt. Zoek uit wat voor je moeder de beste mogelijkheid zou zijn. Ga er kijken, snuffelen en praten. Probeer ook je vader wat te ontlasten, misschien kan iemand hem eens meenemen voor een wandelingetje (?) of een kop koffie (?). En leg hem uit dat het zo niet veel langer kan, want dat ze er dan allebei aan onderdoor gaan . Onrust, ruzie, en andere narigheid zijn heel slecht voor je moeder. Dus zoveel mogelijk voorkomen. Actief betrokken zijn bij je ouders, laat merken dat je ze wilt helpen en dat ze bij jou / jullie terecht kunnen.
Dat ze er niet alleen voor staan.
Zeker alles goed in de gaten houden...vinger aan de pols.
Sterkte Helena,
Loek.

[wia]

Dag Helena

Fijn dat Josha en Loek je al zoveel goede raad hebben gegeven.
Ik zit als mantelzorger voor mijn man ook midden in de situatie.
Intussen is hij nu al geplaatst in verpleeghuis.
Hadden we niet gewild, maar het ging niet meer. Eerst een paar weken logeren daar stemde hij wel mee in, om mij te ontlasten. Maar als je dan merkt dat het echt niet meer gaat dan moet het wel.

Door ervaring wijs geworden raad ik iedereen aan om op tijd info te zoeken over een fijne plek waar je je dierbare met een gerust hart kunt achter laten.
Het is naar om mee te maken dat de verpleging van goede wil is maar zich vaak uit de naad moeten werken.
En idd blijf de vinger aan de pols houden.
Heel veel sterkte en wijsheid.
Lieve groet Wia

[Noortje]

Lieve Helena

Ik herken wel wat in jou verhaal. Ik ben pas net geregistreerd bij dit portaal. Ik kom niet uit NL, dus de nederlandse grammatiek is niet mijn sterkte. Mijn ouders wonen in Nl en mijn moeder heeft vorig jaar de diagnose dementie gekregen. Ze werd toen in phase 2 ingeschat. Mijn vader doet alles voor haar, ze wonen samen in een huis in een dorp. Mijn zus en ik wonen en werken in het buitenland. Nu ben ik er en ik zie dat het met mijn vader niet goed gaat. Hij zet zichzelf achter alles en zoals gezegd, doet alles voor haar. Mijn moeder schuifelt 24 uur achter hem aan, doet boos tegen hem en stelt 1000 keer de zelfde vragen. Ze verlegd alles en kan geen zin meer afmaken. Vandaag hoorde ik hem echt hard tegen haar roepen en boos terug doen. Ik schrok, omdat ik hem zo niet ken. De zorg, achja de zorg...mam wil niks aannemen, zonder mijn vader zowiezo niet. De zorg heeft 2 keer afgezegd en mijn vader laat het toe. Ik heb tegen hem gezegd, dat hij moet vertellen hoe ernstig dat het is,vooral ook voor hem nu. Ik hoop, dat hij dat ook doet. Volgende week moet er iemand langskomen, als het goed is-voor ern gesprek. Ik voel me machteloos, vooral omdat ik in het buitenland woon. Ik weet hoe jeje voelt, en ik dacht aan je woorden-omdat het vandaag iets uit de hand liep en ik niet weet hoe vaak dit gebeurd. Het liefste wil ik ook dat t allemaal niet gebeurd, maar ik kan het niet veranderen. ik vind het verdrietig voor mijn vader en moeder, ze zegt dat het goed gaat-maar ik zie dat het niet zo is. Ik kan niet veel betekenen, behalve meer te komen en misschien te forceren, dat er wel zorg in huis komt.
Sterkte voor jou en je vader!!!
Groetjes Noor

[Helena66]

Na veel problemen en veel praten en van het kastje naar de muur gestuurd worden is nu eindelijk de kogel door de kerk.
Mijn moeder gaat naar een verpleegtehuis, zodat ze daar de zorg krijgt die ze nodig heeft.
Eindelijk ziet mijn vader nu ook in dat het zo niet meer gaat.
De casemanager verwees ons naar de huisarts, die verwees ons weer terug naar de casemanager.
Maar we hebben het er niet bij laten zitten en als crisis gemeld.
Hopelijk voor beide ouders nu eindelijk rust.

Noortje, jij ook sterkte en iedereen bedankt voor de tips en reacties

[josha]

Dag Helena

Hoe verdrietig de situatie ook is, dit is toch positief voor iedereen.. Eindelijk wat meer rust voor je ouders maar ook voor jou.
Heel goed dat je hebt doorgezet. Gewoon het heft in eigen hand nemen en duidelijk aan geven dat de grens bereikt is voor jou en je vader.

Ik hoop dat de verhuizing voor je moeder naar een verpleeghuis ook goed verloopt maar ook hier weer ....hou een vinger aan de pols. Het zal voor allemaal weer wennen worden aan de nieuwe situatie maar je hebt gedaan wat moest gebeuren. Super goed!

Veel sterkte de komende tijd en hopelijk meer rust voor jullie allemaal!

Lieve groet
Josha

[Noortje]

Eindelijk gaat er een deur open voor jullie. Ik ken het ook van mijn ouders. Morgen hebben we een gesprek met de BVA(?) ofzo. In ieder geval kon mijn pappa zeggen dat het voor hem niet zo verder gaat! Ik hoop, dat het een lichtpunt is voor je ouders en ieder zijn eigen plekkie en rust vind, zodat de omgang weer iets ontspannender is! Sterkte met de verleging!
Groetjes

[Noortje]

Mijn moeder is nu ook naar een verpleegtetehuis verplaatst. Ze is een maand geleden van de trap gevallen en mijn pa nam ze, nadat ze een breuk onder haar schoudergwricht hadden gediagnotiseerd, weer naar huis. Op mijn werk belde ik na de fotos via whatsapp op, en mijn vader vroeg pas toen of ik kon komen. Ik kon een week meteen vrij krijgen en ben 6 uur lang naar NL gereden. 5 dagen hebben we geworstelt, eerst sliep ze op de bank omdat trappen lopen niet meer ging, toen kwamen er dingen dus echt ook uit; ze is en was al een tijd inkontinent, ze beet mijn vader en ze was zo boosaardig als wat. Overal kreeg mijn moeder prikkels en daar werd ze kwaad van. Ik sliep op de bank, mijn moeder op een medisch bed. Ze werd smorgens en s’avonds verschoont van een hulpgroep. Ze kon niet lopen en snapte er niks van, ook niet met die gebroken arm. Na 5 lange dagen met ruzie en verdriet werd ze naar het ziekenhuis verplaatst om nog eens te röntgen, want haar been deed vreselijk pijn. Toen de doktor zij dat ze dus naar huis kon om in rust een plaats te vinden voor haar werd ik kwaad. Mijn vader was aan het einde van zijn energie en wij twee bekaf. Ik heb de touwen toen in de handen genomen en met iedereen gebeld(zorggroep, casemanager, ouderenhulp, mijn zus, familie en vrienden).
Ze bleef en sinds 1 week is ze direkt van het ziekenhuis naar het verpleegshuis gegaan.
Het was moeilijk maar mijn vader is binnen 1 maand een kilo aangekomen en gaat heel lief en rustig nu met haar om.
Ik weet niet of de plaats de juiste is, maar voor mij was het belangrijkste dat mijn 80-jarige vader een netwerk van hulp heeft en goed eet en slaapt.
Ik heb een geweldige vader en we kunnen goed praten nu
Met mijn moeder gaat het lichamelijk steeds beter gelukkig.
Ik wens je nog eens veel sterkte en ik hoop voor je dat je vader nu ook wat rust gevonden heeft en je moeder het fijn heeft waar ze is:heart:

[Janneke85]

Bedankt voor het delen van je ervaring, Noortje. Wat fijn dat je moeder tot rust is gekomen in het verpleeghuis en dat je vader zoveel zorgzame mensen om zich heen heeft!