Berichtdoor Noortje » 29 Juli 2019
Lieve Helena
Ik herken wel wat in jou verhaal. Ik ben pas net geregistreerd bij dit portaal. Ik kom niet uit NL, dus de nederlandse grammatiek is niet mijn sterkte. Mijn ouders wonen in Nl en mijn moeder heeft vorig jaar de diagnose dementie gekregen. Ze werd toen in phase 2 ingeschat. Mijn vader doet alles voor haar, ze wonen samen in een huis in een dorp. Mijn zus en ik wonen en werken in het buitenland. Nu ben ik er en ik zie dat het met mijn vader niet goed gaat. Hij zet zichzelf achter alles en zoals gezegd, doet alles voor haar. Mijn moeder schuifelt 24 uur achter hem aan, doet boos tegen hem en stelt 1000 keer de zelfde vragen. Ze verlegd alles en kan geen zin meer afmaken. Vandaag hoorde ik hem echt hard tegen haar roepen en boos terug doen. Ik schrok, omdat ik hem zo niet ken. De zorg, achja de zorg...mam wil niks aannemen, zonder mijn vader zowiezo niet. De zorg heeft 2 keer afgezegd en mijn vader laat het toe. Ik heb tegen hem gezegd, dat hij moet vertellen hoe ernstig dat het is,vooral ook voor hem nu. Ik hoop, dat hij dat ook doet. Volgende week moet er iemand langskomen, als het goed is-voor ern gesprek. Ik voel me machteloos, vooral omdat ik in het buitenland woon. Ik weet hoe jeje voelt, en ik dacht aan je woorden-omdat het vandaag iets uit de hand liep en ik niet weet hoe vaak dit gebeurd. Het liefste wil ik ook dat t allemaal niet gebeurd, maar ik kan het niet veranderen. ik vind het verdrietig voor mijn vader en moeder, ze zegt dat het goed gaat-maar ik zie dat het niet zo is. Ik kan niet veel betekenen, behalve meer te komen en misschien te forceren, dat er wel zorg in huis komt.
Sterkte voor jou en je vader!!!
Groetjes Noor