Berichtdoor henk_o, 20 Oktober 2019
Margaret schreef:
> Hoi Henk,
>
> Wat een bijzonder gedicht. Zonder de denkzolder blijft er waarneming over.
> Denk jij dat bij mensen met dementie de denkzolder verstopt raakt, maar de
> waarneming blijft? En juist helderder is? Ben ik wel benieuwd naar.
Hallo Margreet,
Nee, "verstopt" raakt de denkzolder zeker niet. Wel gaandeweg verwarrender.
En dan ook nog niet vanzelf.
Veelal door sociale druk wordt je meegenomen naar al die gezellige dingen.
Uiteraard met de beste bedoelingen.
En daar tref je dan mensen die - op een voor volwassenen heel normale manier - allerlei zaken aankaarten die niet in het "hier en nu" te vinden zijn.
Dat maakt het voor de persoon met Alzheimervrijwel onmogelijk om een antwoord te vermijden, hoeveel moeite dit ook kost.
Dat ik het zelf ook Alzheimer heb, moge duidelijk zijn.
Mijn korte-termijn-geheugen is al uitgevallen.
Het plakken van ieder dag een Rivastimine pleister houdt de onverwacht opduikende gedachten wel in toom en mogelijk heb ik zo een langere tijd tot de einde genaderd is.
De prijs voor dit type "drukke" volwassenen-gesprekken was bij mij overigens dat het gepiep in mijn oren 's avonds fiks was toegenomen vergeleken bij een een stillere dag. (Tinitis of iets wat daar op lijkt maar toch ook automatisch tot datzelfde piepgeluid leidt - eh stond laatst iets over in de krant, ik heb het mijn geriater toegezonden, wie weet kan ik nog eens opsporen.)
Hoe valt er nu te regelen dat je niet die denkzolder (de grote hersenen ofwel neocortex waar een overheersend deel dan puur conceptueel is...) op getrokken wordt...?
Tja, ik was er al eerder in geïnteresseerd (studeerde ooit af in de psychologie en deed aan taichi) en experimenteerde bij het wandelen langs de Dommel en weerom naar een omkeer-punt.
Tja toevallig dat er ongeveer midden op dat traject een bankje staat, met de rug naar mijn wandelroute... een ommekeer dus... daar "oefende" ik mijn aandacht helemaal in het hier en nu te krijgen (3-traps methode: rust - aandacht - waarnemen) en wandelde dan met niets dan die waarneming verder.
Toen ik mijn diagniose als Alzheimer-patiënt had gehad, hernieuwde ik mijn "oefening" om in dezelfde "toestand" (maar wel heel erg op mijn gemak) hier vlakbij op landgoed Eckart - te wandelen.
Daar is ook een verpleeginrichting voor mensen met mentale gebreken met diverse oorzaken gehuisvest. Dus wordt geregeld een goeiedag uitgewisseld bij een "bekend" gezicht... en heel soms een praatje.
Iedere dag ongeveer een uur, inclusief even zitten op een bankje van de gedachte-ommekeer dat daar dus wonderwel ook met de rug in de richting van mijn wandeling staat...
Beetje lange beantwoording.
Maar ach, ik heb veel tijd nu ik de sociale verplichtingen tot een heel laag niveau heb terug geschroefd.
Vriendelijk groet,
Henk Otten
